чы́рканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. чыркаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. За сцяной пачулася чырканне запалкі, адсунулі крэсла. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эўдэмані́зм, ‑у, м.
Спец. Напрамак у этыцы, што прапаведуе надкласавую мараль, паводле якой мэтай жыцця з’яўляецца імкненне чалавека да асабістага шчасця.
[Ад грэч. eudaimonía — шчасце.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Лод ’лёд’ (Булг.) у словазлучэнні на лоду. Паводле Р. У. Краўчука (вусн. паведамл.), ацвярдзенне л‑ адбылося ў выніку блытаніны паводле зваротнай аналогіі. Параўн. палес. кынь ’конь’ — Р. скл. коня́.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Старма́ ‘старчма’ (дзятл., Сл. ПЗБ). Укр. сто́рма ‘тс’. Паводле ЕСУМ (5, 427), звязана з старчма (гл.), але тут, хутчэй, метатэза з *стро́ма (гл. стромы); націск на канцы паводле старчма́, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Дамату́р ’дамасед’ (Нас., Сл. паўн.-зах.). Як мяркуе Кюнэ (Poln., 51), гэта запазычанне з польск. domator ’дамасед’, якое, паводле Брукнера (93), ад польск. dom, але трансфармаванае паводле лац. слоў, на ‑tur.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ме́дыум 1, ‑а, м.
Паводле забабонных уяўленняў спірытаў — пасрэднік паміж людзьмі і «духамі».
[Ад лац. medius — сярэдні.]
ме́дыум 2, ‑а, м.
Сярэдні рэгістр жаночага пеўчага голасу.
[Ад лац. medius — сярэдні.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
падме́ска, ‑і, ДМ ‑месцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. падмясіць.
2. Тое, што падмешваюць у што‑н., да чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нарака́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наракаць.
2. звычайна мн. (нарака́нні, ‑яў). Дакор, папрокі. Караліна моўчкі слухала матчыны нараканні. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нацэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. нацаніць. Правесці нацэнку.
2. Сума, на якую павышана цана чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыклёпка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыклёпваць — прыкляпаць.
2. Р мн. ‑пак. Тое, што прыкляпана. Прыклёпка адвалілася.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)