Verbum

хвальба́, -ы́, ж.

1. Празмернае расхвальванне сваіх вартасцей, заслуг, учынкаў, часта перабольшаных.

2. Адабрэнне, пахвала каму-н.

ча́ра, -ы, мн. -ы, чар, ж. (уст., паэт.).

Шкляная пасудзіна для піцця віна, часта з рознымі ўпрыгожаннямі.

раі́сты, -ая, -ае.

Які дае многа раёў, які часта раіцца.

Раістая сям’я пчол.

|| наз. раі́стасць, -і, ж.

та́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Падтакваць каму-н., часта ўжываць слова «так».

|| наз. та́канне, -я, н.

зала́паць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., што (разм.).

Часта чапаючы, лапаючы, забрудзіць.

З. фіранку.

|| незак. зала́пваць, -аю, -аеш, -ае.

вісклі́вы, -ая, -ае.

1. Пранізлівы, з віскам.

В. крык.

2. Які часта вішчыць.

Вісклівае парася.

|| наз. вісклі́васць, -і, ж.

слязлі́вы, -ая, -ае.

1. Схільны часта плакаць.

Слязлівая дзяўчынка.

2. Які плача, жаласны.

С. голас.

|| наз. слязлі́васць, -і, ж.

дво́ечнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Вучань, які часта атрымлівае нездавальняючыя адзнакі.

|| ж. дво́ечніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

развалачы́цца, -лачу́ся, -ло́чышся, -ло́чыцца; зак. (разм.).

Пачаць часта і доўга валачыцца, хадзіць усюды.

Развалачыўся хлопец, кожную ноч недзе цягаецца.