механіцы́зм, ‑у, м.
Антыдыялектычны кірунак у філасофіі, які зводзіць усю разнастайнасць быцця да простых законаў механікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эмпірыякрытыцы́зм, -у, м.
Суб’ектыўна-ідэалістычны кірунак у філасофіі і метадалогіі навукі канца 19 — пачатку 20 ст., які адмаўляе аб’ектыўнае існаванне матэрыяльнага свету і разглядае яго як з’яву свядомасці і спалучэнне адчуванняў індывіда.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дэзурбані́зм, ‑у, м.
Кірунак у горадабудаўніцтве 20 ст., які супрацьпастаўляе буйным гарадам вольнае рассяленне сярод сельскай прыроды.
[Ад фр. de..., des... і лац. urbanus — гарадскі.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зда́тнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць здатнага. Такі кірунак думак паказваў на .. [Зосіну] здатнасць думаць і разбірацца ў справах. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
накірава́нне, -я, н.
1. гл. накіраваць.
2. Кірунак развіцця якога-н. дзеяння.
Даць н. справе.
3. мн. -і, -яў. Дакумент аб прызначэнні на работу, на лячэнне, абследаванне і пад.
Атрымаць н. на працу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Абмаро́чацца ’згубіць кірунак у незнаёмай мясціне’ (КЭСФ) да марочыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
плынь, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. Імкліва цякучая водная маса.
Рачная п.
2. Рухомы паток паветра.
Паветраная п.
Людская п. (перан.).
3. перан. Кірунак у якой-н. сферы дзейнасці.
Палітычныя плыні.
Літаратурная п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
канструктыві́зм, -у, м.
Кірунак у розных галінах мастацтва і літаратуры 20 ст., у аснове якога ляжаць прынцыпы прастаты і эканамічнасці форм, імкненне выразіць у творах мастацтва канструктыўныя, тэхнічныя ўласцівасці матэрыялу.
|| прым. канструктыві́сцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
эстэты́зм, -у, м.
1. Кірунак у еўрапейскім мастацтве, літаратуры 19 ст., які падкрэсліваў перавагу эстэтычных каштоўнасцей над этычнымі і сацыяльнымі праблемамі, выражаў тэндэнцыі еўрапейскага дэкадансу.
2. Схільнасць да прыгожага, да эстэтычных форм.
Вытанчаны э.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Пераплы́ніць ’змяніць кірунак цячэння’ (карэліц., Сцяшк. Сл.). Да пера- і плынь (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)