кіру́нак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кіру́нак |
кіру́нкі |
| Р. |
кіру́нку |
кіру́нкаў |
| Д. |
кіру́нку |
кіру́нкам |
| В. |
кіру́нак |
кіру́нкі |
| Т. |
кіру́нкам |
кіру́нкамі |
| М. |
кіру́нку |
кіру́нках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
кіру́нак, -нку, мн. -нкі, -нкаў, м.
1. Узяты напрамак куды-н.
Эшалон узяў к. на ўсход.
2. перан., чаго або які. Шлях развіцця, накіраванасць якога-н. дзеяння, з’явы і пад.
К. ваеннай палітыкі.
Гаворка ішла ў розных кірунках.
3. Грамадская, навуковая, літаратурная і пад. плынь; групоўка, школа.
Літаратурныя кірункі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кіру́нак, -нку м.
1. в разн. знач. направле́ние ср.;
к. вярчэ́ння — направле́ние враще́ния;
браць к. — брать направле́ние;
к. ро́зуму — направле́ние ума́;
у ~нку да... — по направле́нию к...;
дава́ць к. — дава́ть направле́ние;
літарату́рныя ~нкі — литерату́рные направле́ния;
2. (поворот в положении, обстоятельствах) оборо́т;
спра́ва прыняла́ другі́ к. — де́ло при́няло друго́й оборо́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кіру́нак, ‑нку, м.
1. Тое, што і напрамак (у 1 знач.). Самалёт Бурмакова ўзяў кірунак на поўнач. Шыцік. Тысячамі дарог і ў розных кірунках збягае вясною снегавая вада. Колас.
2. перан.; чаго або які. Шлях развіцця, накіраванасць якога‑н. дзеяння, з’явы і пад. Кірунак навуковай дзейнасці. Кірунак палітыкі. □ Загаварылі пра сям’ю, і гаворка адразу набыла іншы кірунак. Пальчэўскі.
3. Грамадская, навуковая, літаратурная і пад. плынь; школа, групоўка. Літаратурныя кірункі. □ Часцей матэрыялы пра творчасць Я. Купалы з’яўляліся ў друку левага кірунку. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кіру́нак ’напрамак’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Яруш.). З польск. kierunek < с.-в.-ням. kêrunge ’тс’ (н.-ням. Kehrung) (Слаўскі, 2, 157).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
акадэмі́зм, -у, м. (кніжн.).
1. Кірунак у выяўленчым мастацтве 17—19 стст., які прытрымліваецца ўсталяваных канонаў мастацтва антычнасці і эпохі Адраджэння.
2. Чыста тэарэтычны кірунак у навуковых і вучэбных занятках, адарванасць іх ад практыкі, ад актуальных задач сучаснасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сце́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.
1. Вузкая пратаптаная дарожка.
Лясная с.
С. праз жыта.
2. перан. Шлях і кірунак працоўнай дзейнасці каго-, чаго-н.; наогул кірунак, шлях да чаго-н.
Пайсці па бацькавых сцежках.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сенсуалі́зм, -у, м.
Філасофскі кірунак, які прызнае адчуванне, успрыманне адзінай крыніцай пазнання.
|| прым. сенсуалісты́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
манархі́зм, -у, м.
Палітычны кірунак, які прызнае манархію адзінай формай дзяржаўнай улады.
|| прым. манархі́сцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
саветало́гія, -і, ж.
Міждысцыплінарны кірунак комплексных грамадазнаўчых даследаванняў, прысвечаных вывучэнню жыцця былога Савецкага Саюза.
|| прым. саветалагі́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)