Вількалак ’ваўкалак, звер’; ’паўчалавек і паўвоўк’ (Кольб., 52). Запазычана з польск. wilkołak ’тс’. Гл. ваўкала́к.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
драпе́жны, -ая, -ае.
1. Які корміцца жывёламі (пра звяроў, птушак і пад.).
Д. звер.
Драпежныя рыбы.
2. перан. Прагны, поўны імкнення авалодаць кім-, чым-н., захапіць што-н., а таксама такі, што выражае такое імкненне.
Драпежная натура.
Д. погляд.
|| наз. драпе́жнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
звера...
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню: а) слову «звер», напрыклад: звераводства; б) слову «звераводчы», напрыклад: зверасаўгас, звераферма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пушно́й пушны́;
пушно́й зверь пушны́ звер;
пушно́й това́р пушны́ тава́р;
пушно́й про́мысел пушны́ про́мысел.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
учу́ць, -у́ю, -у́еш, -у́е; -у́й; -у́ты; зак., што і з дадан. (разм.).
1. Успрыняць слыхам, пачуць.
У. далёкую гамонку.
2. Улавіць, зразумець тое, што гавораць.
Прабач, я не ўсё ўчуў, што ты сказаў.
3. Улавіць нюхам, чуццём.
Звер учуў небяспеку.
У. добразычлівасць у голасе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зверына́, ‑ы і звяры́на, ‑ы, ж.
1. зб. Звяры. Лес быў вялікі і глухі, зверыны рознай ды птаства многа вадзілася. Чарнышэвіч. Рынулася наўцёкі звярына. Беглі, як ашалелыя, мядзведзі, ваўкі, дзікія козы, лісіцы. Пальчэўскі.
2. Разм. Вялікі звер. Арлоўскі ўстрапянуўся. Буйная звярына сама ішла на яго... Паслядовіч.
3. Тое, што і звер (у 2 знач.). Зверына, а не чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́людак ’звер, кат’ (БРС, Крывіч, 12, 1926, 3). Рус. вы́людье ’вырадак, маральная пачвара’. Прэфіксальна-суфіксальнае ўтварэнне ад люд‑ па тыпу вырадак.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Натаракох, наторокох ’напагатове, у чаканні’ (ТС). Да горак ’сцежка, якой ходзіць звер’ (гл.), літаральна — ’як паляўнічы, які стаіць на тораку©
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лаве́ц (род. лаўца́) м. лове́ц;
◊ на лаўца́ і звер бяжы́ць — посл. на ловца́ и зверь бежи́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Трупае́дзіна экспр. ‘сварлівая жанчына, заяда’ (клец., Бел. дыял. 3). Іранічнае ўтварэнне да труп і есці (гл.), параўн. польск. trupojad ‘звер, які харчуецца трупамі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)