Паста́ўка ’падол, ніжняя частка жаночай кашулі, якая шыецца з грубага палатна’ (Бяльк.). Да по́стаўка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пантало́ны, ‑лонаў; адз. няма.
1. Уст. Верхняе мужчынскае адзенне, якое пакрывае ніжнюю частку тулава да пояса.
2. Частка жаночай бялізны, якая пакрывае ніжнюю частку тулава ад пояса да каленяў.
[Іт. pantaloni — ад уласнага імя камічнага персанажа італьянскіх народных камедый.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абсемяне́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абсемяняць — абсемяніць.
2. Дзеянне і стан паводле дзеясл. абсемяняцца — абсемяніцца (у 1 знач.).
3. Збліжэнне мужчынскай і жаночай палавых клетак у працэсе апладнення.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
туні́ка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.
1. Старажытнарымскае адзенне накшталт кашулі, якое насілі пад тогай.
2. Верхняя частка двайной жаночай спадніцы.
3. Касцюм танцоўшчыцы ў выглядзе ліфа і доўгай спадніцы з цюлю.
[Лац. tunica.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шлейф, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Доўгі падол жаночай сукенкі, які цягнецца ззаду.
2. перан. Тое, што цягнецца, сцелецца за чым-н.
Вадзяны ш. за цеплаходам.
Ш. газу.
3. Комплекс навясных і прычапных агрэгатаў да самаходнай машыны (спец.).
Ш. машын для трактара.
|| прым. шле́йфны, -ая, -ае (да 1 знач.) і шле́йфавы, -ая, -ае (да 2 і 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
*Ачэ́пка, очы́пка ’чэпчык’ (Шпіл. Моз.), очыпочка ’каптур, чэпчык’ (стол., Дзіц. фальк., 596), укр. очіпок ’галаўны ўбор замужняй жанчыны накшталт чэпчыка’, рус. оче́пок, очи́пок ’від жаночай шапачкі’, польск. oczepek ’від жаночай шапачкі, ужыванай пры ачэпінах’, чэш. očepek ’шапачка, дэталь у цэпе’. Утворана ад ачапі́ць (очэпіць) ’надзець, накласці зверху, павесіць’, гл. чапа́ць; адносіны да польск. і чэш. слоў застаюцца няяснымі; параўн. Фасмер, 3, 178, які выводзіць рус. і ўкр. формы ад чепец.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ку́кла, ‑ы, ж.
Род жаночай прычоскі: сабраныя ў касу і закручаныя ззаду валасы. Чорныя валасы, наспех закручаныя ў куклу, павіваліся густымі пасмамі. Мурашка. Тугая каса, закручаная ў куклу, надавала твару строгасць. Ваданосаў. // Пасма кужалю, завязаная пэўным чынам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каба́т, ‑а, М ‑баце, м.
Уст. Род жаночай цёплай камізэлькі, безрукаўка. З блакітнага, аксаміту кабаты былі зашнураваны ззаду. Белыя рукавы сподніх блузак мелі шмат вышыўкі. Чорны. [Бабка] носіць спадніцу і зверху сарочкі нейкую камізэльку, якую заве кабатам. Якімовіч.
[Укр. кабат з перс.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жабо́,
1. Уст. Карункавыя або кісейныя брыжы вакол каўняра і на грудзях у мужчынскай сарочцы. // Высокі палатняны каўнер мужчынскай сарочкі, які закрываў ніжнія часткі шчок.
2. Аздоба з карункаў у брыжы або складкі каля каўнерыка жаночай блузкі, плацця.
[Фр. jabot.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Кукшы́н 1 ’збан з ручкай’ (Бяльк.). Да каушын з асіміляцыяй зычных.
◎ Кукшы́н 2 ’кукса, род жаночай прычоскі’ (Мат. Маг.). Да куклай (гл.) і пад уплывам кукшын© (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)