бальзамі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., каго-што.

Насычаць труп асобымі рэчывамі, каб прадухіліць ад гніення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набальзамі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго-што.

Насыціць труп асобымі рэчывамі, каб прадухіліць ад гніення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прышчэ́пак, ‑пка, м.

Частка расліны, якая перасаджваецца на тканку іншай расліны, каб перадаць пэўныя ўласцівасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супербаяві́к, ‑баевіка, м.

Фільм, разлічаны на тое, каб прыцягнуць масы гледачоў пышнасцю пастаноўкі, удзелам кіназорак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уру́б, ‑а, м.

Спец. Шчыліна, прабітая ў горнай пародзе, каб лягчэй было адколваць яе глыбамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фіксаты́ў, ‑тыву, м.

Спец. Раствор, якім пакрываюць карандашныя малюнкі, чарцяжы, каб захаваць іх ад псавання.

[Фр. fixatif.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Паце́пліць ’вытапіць (грубку)’ (Нас.; мядз., паст., Сл. ПЗБ). Рус. потеплить (свечку перад іконай) ’запаліць, каб свечка пагарэла, а потым пагасіць яе’. Да цяпло, цёплы (гл.). Магчыма, гэта калька-балтызм, параўн. літ. šildyti, apšildyti ’апальваць, тапіць’ — šiltis, šiluma ’цяпло’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

По́клад ’яйка або прадмет падобны на яго, які кладуць там, дзе хочуць, каб несліся куры’ (ТСБМ, ТС, Касп.), подклад ’яйка, якое падкладваюць пад курыцу’ (Мік.). Ад *po‑klad‑ti > *po‑klasti, po‑kladǫ < *klasti, kladǫ. Да класці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Піднава́ць ’пільнаваць здабычу (пра ката і інш.)’ (зэльв., бых., пух., бабр., Жыв, св.; пух., Сл. ПЗБ; слопім., Нар. словатв.), падкаваць, прыпіднаваць (скаціну, каб не лезла ў шкоду) (карэліц., Нар. сл.). З патаваць ’тс’ у выніку незвычайнага распадабнення я > д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пі́ўзынэ ’тоўстыя галіны ці маладыя ствалы дрэў, звязаныя разам і пакладзеныя на верх стога’ (драг., Лучыц-Федарэц, вусн. паведамлю піўзэ, півзыпцэ, пізыпне ’дручкі, прывязаныя да саламянай страхі, каб вецер не разносіў салому’ (Шушк.; лін., кобр., Сл. Брэс.). Гл. поўзіна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)