бесперапы́нку, прысл.
Не робячы перапынкаў, не спыняючыся. Праз халодную маску на твары.. білася адна рыса — адлюстраванне таго, што.. [Стафанковіча] бесперапынку пілуе нейкая думка, нейкі клопат. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
канцэ́рн, ‑а, м.
Адна з форм капіталістычных манаполій — аб’яднанне прадпрыемстваў розных галін прамысловасць банкаў і інш. пад агульным фінансавым кіраўніцтвам з захаваннем фармальнай незалежнасці ўдзельнікаў.
[Англ. concern.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
псо́та, ‑ы, ДМ псоце, ж.
Абл. Шкода, свавольства. — Падумаць толькі! Такое багацце занядбана было. Самае сумнае, што рвалі [яблыкі] зялёнымі. Адна псота толькі была. Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
та́нгенс, ‑а, м.
Адна з трыганаметрычных функцый вострага вугла, якая раўняецца (у прамавугольным трохвугольніку) адносіне катэта, што ляжыць супраць дадзенага вострага вугла, да другога катэта.
[Ад лац. tangens — які датыкаецца.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Міну́ха ’пропуск пры сяўбе, касьбе’ (Мат. Гом., Ян.), міну́ха́, менюха́, мінюха́, мыню́ха ’памылка пры накіданні асновы і бёрда, калі прапушчана адна трысціначка’ (Уладз.; мазыр., петрык., Шатал.). Польск. ominucha ’тс’. Бел.-польск. ізал. (Фаліньска, 136). Да міну́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
перфе́кт, ‑а, М ‑кце, м.
У некаторых мовах — адна з форм прошлага часу дзеяслова, якая абазначае, што дзеянне закончылася ў мінулым, а вынік яго працягваецца цяпер.
[Ад лац. perfectus — закончаны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перлі́т, ‑у, М ‑ліце, м.
Спец.
1. Шклопадобная вулканічная парода, якая выкарыстоўваецца як будаўнічы і ізаляцыйны матэрыял.
2. Адна са структурных частак жалезавугляродзістых сплаваў (сталі, чыгуну).
[Фр. perlite.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
іегаві́сты, ‑аў; адз. іегавіст, ‑а, М ‑сце, м.; іегавістка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. іегавісткі, ‑так; ж.
Адна з найбольш рэакцыйных рэлігійных сект, забароненая ў СССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імажыні́зм, ‑у, м.
Адна з дэкадэнцкіх фармалістычных плыней у рускай і беларускай паэзіі пачатку 20 ст., лозунгам якой было вызваленне формы, славеснага вобразу ад зместу, ідэі.
[Ад фр. image — вобраз.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гаспо́дзь, го́спада, м.
Адна з назваў бога ў хрысціянскай рэлігіі.
•••
Госпадзі! (у знач. выкл.) — ужываецца для выражэння здзіўлення, нецярпення і пад.
Не дай гасподзь гл. даць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)