Verbum

лірахво́сты, ‑ая, ‑ае.

Які мае хвост, падобны на ліру ​¹ (у 1 знач.). На бярозу ўзляцеў чорны лірахвосты цецярук. Ігнаценка.

маро́злівы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і марозны. Ясныя былі дні, і марозлівыя, і, як заўсёды ў тую восень, ціхія. Чорны.

дыя́кан, ‑а, м.

Ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы. Вялізны чорны дыякан узрушыў царкву магутным басам. Асіпенка.

[Грэч. diákonos.]

засцянко́вец, ‑коўца, м.

Гіст. Жыхар засценка ​². Мазавецкі стаяў у натоўпе навакольных засцянкоўцаў ля касцёла і чакаў канца імшы. Чорны.

затрашча́ць і затрашчэ́ць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑шчыць; зак.

Пачаць трашчаць, трашчэць. // Трэснуць; пратрашчаць, пратрашчэць. Тэлефон суха затрашчаў і раптам сціх. Чорны.

заўдаве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм. Стаць удавой, удаўцом; аўдавець. [Нахаме] было тады, калі яна заўдавела, гадоў пад трыццаць пяць. Чорны.

здаро́жанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан здарожанага. Стары Няміра стагнаў на саломе — трывога, здарожанасць адабралі ў яго ўсе сілы. Чорны.

во́дліў, ‑ліву, м.

Тое, што і адліў (у 3 знач.). Уваччу яшчэ стаялі высокія сцены,.. чорныя з жаўтаватым водлівам. Чорны.

расску́бці, ‑скубу, ‑скубеш, ‑скубе; ‑скубём, ‑скубяце; зак., што.

Скубучы, разадраць, расцягнуць што‑н. Пачала [Зося] распорваць шво, расскубла счарнелую вагу. Чорны.

стальма́шны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да стальмаха; уласцівы яму. Пад гэты час прыпадае росквіт яго [Гельскага] стальмашнага рамяства. Чорны.