прамірга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Разм. Тое, што і прамаргаць. [Тодар:] — Праміргаў ты, браце, дзяўчыну, яшчэ як праміргаў! Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)