ветэрына́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да ветэрынарыі. Ветэрынарная дапамога. Ветэрынарны ўрач. Ветэрынарная паліклініка. Ветэрынарны пункт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́ктар, -а, мн. дактары́ і (з ліч. 2, 3, 4) до́ктары, дактаро́ў, м.

1. Тое, што і ўрач, лекар.

2. чаго. Вышэйшая вучоная ступень, а таксама асоба, якой прысуджана гэта ступень.

Д. фізіка-матэматычных навук.

|| прым. до́ктарскі, -ая, -ае.

Доктарская дысертацыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ветура́ч, ‑а, м.

Ветэрынарны ўрач, ветэрынар. Агледзеўшы свіней, ветурач папрасіў, каб яму паказалі, чым іх кормяць. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

санато́рны санато́рный;

с. рэжы́м — санато́рный режи́м;

с. ўрач — санато́рный врач

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цудатво́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

1. У хрысціянстве: святы, які праславіўся дарам тварыць цуды (у 1 знач.).

У кутку гарэла лампадка перад абразамі цудатворцаў.

2. перан. Той, хто робіць што-н. дзівоснае, надзвычайнае.

Гэта быў не проста ўрач, а сапраўдны ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

практыку́ючы

1. прил. практику́ющий;

п. ўра́ч — практику́ющий врач;

2. деепр. практику́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павято́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да павета, абслугоўвання павета. Павятовыя ўстановы. Павятовы ўрач. // Які з’яўляецца галоўным у павеце. Павятовы горад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубні́к ​1, ‑а, м.

Разм. Зубны ўрач.

зубні́к ​2, ‑у, м.

Аднагадовая або шматгадовая травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі, сабранымі ў суквецце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вушны́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да вуха (у 1, 2 знач.). Вушная ракавіна. Вушныя хваробы. // Які спецыялізуецца на лячэнні хвароб вуха. Вушны ўрач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ле́чащий

1. прич. які́ (што) ле́чыць;

2. прил. ле́чачы;

ле́чащий врач ле́чачы ўрач.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)