Кірпі́ч ’цэгла’ (Бяльк.). Праз рус. кирпич з тат. керпич ’цэгла, сырэц’ (Шанскі, 2, 136).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вогнетрыва́лы, ‑ая, ‑ае.

Здольны вытрымліваць высокую тэмпературу. Вогнетрывалая цэгла. Вогнетрывалая сталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіліка́т, -у, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м.

Назва мінералаў у склад якіх уваходзіць крэменязём, а таксама вырабаў з такіх мінералаў.

|| прым. сіліка́тны, -ая, -ае.

С. клей.

Сілікатная цэгла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэрмаўсто́йлівы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які вытрымлівае высокую тэмпературу. Тэрмаўстойлівая цэгла. Тэрмаўстойлівы інструмент.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магнезі́тавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да магнезіту. Магнезітавы парашок. // Зроблены з магнезіту. Магнезітавая цэгла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ячэ́істы, ‑ая, ‑ае.

З мноствам ячэек; порысты, наздраваты. Ячэістая цэгла. □ Бялізнавыя палічкі шафаў маюць ячэістае запаўненне. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палаві́нчаты, -ая, -ае.

1. Які складаецца з дзвюх частак, палавін (спец.).

Палавінчатая цэгла (бітая).

2. перан. Пазбаўлены цэласнасці, паслядоўнасці, які не даводзіць чаго-н. да канца.

Палавінчатыя меры.

Палавінчатае рашэнне.

|| наз. палаві́нчатасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кірпі́чча ’цэгла’ (Касп., Мат. Гом., З нар. сл.). Гл. кірпіч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

недапа́лены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад недапаліць.

2. у знач. прым. Недастаткова, не поўнасцю абпалены. Недапаленая цэгла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кирпи́ч м.

1. цэ́гла, -лы ж.;

2. (одна штука) цаглі́на, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)