Verbum

фіта́, -ы́, ДМ фіце́, ж.

Перадапошняя літара старога рускага алфавіта, якая была запазычана з грэчаскай мовы для перадачы гука «ф» у словах грэчаскага паходжання.

сканда́ліць, -лю, -ліш, -ліць; незак.

1. Учыняць скандал (у 2 знач.); дэбашырыць.

2. каго (што). Знеслаўляць.

Старога бацьку не скандальце.

|| зак. насканда́ліць, -лю, -ліш, -ліць (разм.).

адло́мак, -мка, мн. -мкі, -мкаў, м.

1. Адламаны кавалак чаго-н.; абломак.

А. касы.

2. перан. Рэшткі таго, што раней існавала.

А. старога свету (перан.: астатак).

Талму́д, -а, М -дзе, м. (з вялікай літары).

У іўдзейскай рэлігіі: звод тлумачэнняў Старога Запавету і рэлігійныя, маральныя, бытавыя прадпісанні, заснаваныя на гэтых тлумачэннях.

|| прым. талмуды́сцкі, -ая, -ае.

разва́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж.

1. мн. Рэшткі разбуранай пабудовы ці паселішча, руіны.

Разваліны горада.

2. перан. Пра старога або разбітага хваробай чалавека (разм.).

Ён нагадваў жывую разваліну.

чу́тны, -ая, -ае; чуце́н, чутна́, -но́.

1. Такі, што можна чуць.

Ледзь ч. шэпт старога бору.

2. у знач. вык. Чуецца, гучыць, адчуваецца.

У кнізе ч. подых гераічнай гісторыі Беларусі.

адво́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.

1. Галінка або частка кораня з вочкамі, пасаджаныя асобна для самастойнага росту.

Размнажэнне адводкамі.

2. Пчаліны рой, які толькі што ўтварыўся і аддзяліўся ад старога.

старазаве́тны, -ая, -ае.

1. Які прытрымліваецца старога, устарэлых поглядаў, звычак.

С. чалавек.

2. Які захоўваецца з даўніх часоў, які адпавядае старым густам, правілам і г.д.

Старазаветныя звычаі.

|| наз. старазаве́тнасць, -і, ж.

пле́сня, -і, ж.

Мікраскапічныя грыбкі, якія збіраюцца ў выглядзе пушыстага налёту розных колераў на чым-н. гніючым, сырым.

Сцены старога памяшкання пакрыты плесняй.

П. мяшчанства (перан.).

|| прым. пле́сневы, -ая, -ае.

П. налёт.