ляда́шчы, -ая, -ае (разм.).

1. Кволы, слабы, хілы.

За возам брыла лядашчая карова.

2. Стары, струхлелы; збуцвелы.

Лядашчая вопратка слаба грэла.

3. Дрэнны, нягодны.

|| наз. ляда́шчасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

напаўцёмны, ‑ая, ‑ае.

Слаба асветлены, недастаткова асветлены. Напаўцёмны калідор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ахрамаці́н, ‑у, м.

Рэчыва клетачнага ядра, якое слаба афарбоўваецца.

[Ад грэч. achrōmatos — бясколерны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаўпраніка́льны, ‑ая, ‑ае.

Слаба пранікальны, не зусім пранікальны. Напаўпранікальныя матэрыялы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патыха́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; незак.

1. Слаба дзьмуць, веяць (пра вецер).

Ад ракі патыхала (безас.) халадком.

2. чым. Моцна вылучаць які-н. пах.

Сасна патыхае жывіцай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

суто́нне, -я, н. (разм.).

Час пасля захаду сонца перад надыходам ночы, а таксама паўзмрок перад світаннем; паўзмрок у слаба асветленым месцы, памяшканні.

За акном згушчаецца с.

|| прым. суто́нневы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малаця́млівы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мала, слаба цяміць; някемлівы. Малацямлівае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сла́бкі, -ая, -ае.

1. Які няшчыльна зацягнуты (пра пояс, рэмень).

С. пояс.

Слабкая пятля.

2. Нямоцна завязаны, слаба прыкручаны.

Воз з сенам уціснуты слабка (прысл.). С. трос.

|| наз. сла́бкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малаадчува́льны, ‑ая, ‑ае.

Які слаба рэагуе на знешнія ўплывы. Малаадчувальная фатаграфічная плёнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хлі́паць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Ціха плакаць, усхліпваць.

Дзесьці жаласна хліпала дзіця.

2. перан. Слаба, мігатліва гарэць.

У цемені хліпаў агеньчык свечкі.

|| аднакр. хлі́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. хлі́панне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)