прынараві́ць, ‑раўлю, ‑ровіш, ‑ровіць; зак., каго-што.
Прыстасаваць, прыладзіць. Прынаравіць сваю хаду да хады спадарожніка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпасава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; зак., што.
Прыладзіць (дэталі, часткі) адпаведна форме, памеру і пад.; прыгнаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыструга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Выстругаўшы, абстругаўшы, прыладзіць, падагнаць да чаго‑н. Прыстругаць аконныя рамы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыла́джванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прынаджваць — прыладзіць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. прыладжвацца — прыладзіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папрыла́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Прыладзіць, прырабіць да чаго‑н. усё, многае. Папрыладжваць замкі да дзвярэй.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыснасці́ць (пріснасьці́ць) ’прыладзіць’ (Бяльк.), прыснасці́цца ’прыладзіцца, прымасціцца’ (жлоб., Нар. словатв.). Да снасць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыгна́ць², -ганю́, -го́ніш, -го́ніць; -гані; -гна́ны; зак., што да чаго (спец.).
Прыладзіць так, каб адно да аднаго падыходзіла па памерах.
П. вечка да бочкі.
|| незак. прыганя́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.
|| наз. прыго́нка, -і, ДМ -нцы, ж.
П. дэталей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
приснасти́ть сов.
1. мор. прыснасці́ць;
2. разг. (приладить) прыла́дзіць; (пристроить) прымасці́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыпра́віць ’пакласці прыправу; дадаць што-небудзь; прыладзіць, прымацаваць’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр.), ’прыгатаваць’ (шальч., Сл. ПЗБ), прыпра́ўка ’прыробка; прыладжванне, прымацоўванне’ (ТСБМ, Байк. і Некр.), ст.-бел. прыправити ’падрыхтаваць, зрабіць’. Рус. приправля́ть, припра́вить ’дадаваць (у ежу)’; ’выконваць разнастайныя работы па гаспадарцы’; ’майстраваць, прыладжваць’, укр. припра́вити ’прымацаваць, прыладзіць’; ’прыправіць’, польск. przyprawić ’прыладзіць, прымацаваць; прыправіць ежу’, чэш. připraviti ’падрыхтаваць; уладкаваць’, славац. pripraviť ’тс’, серб.-харв. припра́вити, славен. pripraviti ’тс’, балг. припра́вям ’дадаваць (у ежу)’. Прыставачны дэрыват ад *praviti, гл. пра́віць 1, г. зн. ’падрыхтоўваць як належыць’. Усходнеславянскія і польскія значэнні агульнаславянскага дзеяслова семантычна проціпастаўлены паўднёваславянскім і славацкаму.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дапасава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; -сава́ны; зак., што.
1. Падагнаць, прыладзіць (разм.).
Д. новае тэхнічнае прыстасаванне.
2. Паставіць залежнае слова ў тым самым родзе, ліку, склоне, у якім стаіць галоўнае слова.
Д. прыметнік да назоўніка.
|| незак. дапасо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)