◎ Піцу́га ’працаўнік’ (Касп.). J©a ніцаваць/ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трыццаціты́сячнік, ‑а, м.
Працаўнік горада, які добраахвотна паехаў у 1955–1957 гг. на гаспадарча-арганізатарскую работу ў вёску па закліку Камуністычнай партыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нядобрасумле́нны, -ая, -ае.
1. Які абыякава, без старання выконвае свае абавязкі.
Н. працаўнік.
2. Заснаваны на нядбайстве, на несумленных адносінах да чаго-н.
Н. ўчынак.
3. Выкананы без шчырасці і старання.
Нядобрасумленная работа.
|| наз. нядобрасумле́ннасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
энерге́тык, ‑а, м.
Спецыяліст у галіне энергетыкі (у 1 знач.). // Працаўнік энергетычнай прамысловасці. Энергетыкі ў спешным парадку навешвалі на мачты правады высакавольтавай лініі. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мазо́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да мазаля. Мазольны пластыр.
2. Тое, што і мазолісты. — Я сам працаўнік, І мазольныя маю я рукі. Гурло.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рабо́тнік ’рабочы, працаўнік’ (Гарэц., Шат., Стан.). Вытворнае ад работа (гл.), параўн. робо́тны ’працавіты, старанны’ (ТС). Не выключана запазычанне праз польск. robotnik ’наёмны працаўнік’ (Віткоўскі, Зб. Русэку, 247) з чэш. robotník ’тс’ (параўн. Басай, Сяткоўскі, SFPS, 14, 5). Гл. таксама Станкевіч, Зб. тв., 1, 32.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
стаха́навец, -наўца, мн. -наўцы, -наўцаў, м.
1. У СССР у 1930—1940 гг.: рабочы — наватар вытворчасці, які дабіўся высокай прадукцыйнасці працы.
2. Перадавы працаўнік (разм.).
|| ж. стаха́наўка, -і, ДМ -наўцы, мн. -і, -навак.
|| прым. стаха́наўскі, -ая, -ае.
С. рух.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Рабаця́га ’старанны, шчыры працаўнік’ (ТСБМ, Нас.; шальч., Сл. ПЗБ), робогця́га ’тс’ (ТС), рабацяќа ’працаўнік’ (Ян.), ст.-бел. (склонавыя формы) роботягу, роботягомъ (Сл. Скар.), роботяговъ, укр. роботя́га ’працавіты чалавек’. Утворана ад рабо́та (гл.) з экспр. суф. ‑аг‑а, параўн. Карскі (2–3, 34) адносна роботѧга (XVI ст., Скарына).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
работнік, працаўнік, супрацоўнік
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
ветэра́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Стары, бывалы воін.
В.
Грамадзянскай вайны.
2. перан., чаго. Стары, заслужаны працаўнік, дзеяч у якой-н. галіне.
В. працы.
В. навукі.
|| ж. ветэра́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак (разм.).
|| прым. ветэра́нскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)