прако́латы
1. проко́лотый; пронзённый;
2. разг. пробо́данный;
1, 2 см. пракало́ць I
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прако́л, -у, м.
1. гл. пракалоць.
2. мн. -ы, -аў. Скразная адтуліна, зробленая чым-н. калючым.
Вушы з праколамі. П. на білеце (кампосцерам).
3. перан. Хібы ў працы (разм.).
П. маркетолага дорага абышоўся прадпрыемству.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
папрако́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Пракалоць што‑н. у многіх месцах або ўсё, многае. Папраколваць паперу. Папраколваць шыны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прако́лваць несов., в разн. знач. прока́лывать; (насквозь — ещё) пронза́ть; см. пракало́ць I 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
панако́лваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.
1. чаго. Накалоць многа чаго-н.
П. дроў.
2. што. Пракалоць у многіх месцах.
П. слівы для варэння.
3. каго-што. Насадзіць на што-н. вострае ўсё, многае, або ўсіх, многіх.
П. матылёў на шпількі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
папрабіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.
1. Прабіць, праламаць што-н. у многіх месцах; прайсці праз што-н. з сілай — пра ўсё, многае.
П. палонкі.
Крыніцы папрабівалі пясок.
2. Пракалоць чым-н. вострым усё, многае.
П. ногі на цвікі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
надкало́ць, ‑калю, ‑колеш, ‑коле; зак., што.
1. Раскалоць не поўнасцю. Надкалоць талерку.
2. Накалоць зверху што‑н., пракалоць верхні слой чаго‑н. Надкалоць шылам падэшву.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пункці́р ’перарывістая прамая лінія’ (ТСБМ). Запазычана з рус. пункти́р ’тс’, што з ням. punktieren < лац. punctāre ’пракалоць, накалоць’ (вытворнае ад лац. punctum ’укол’), гл. пункт.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прапаро́ць, ‑пару, ‑шэрані, ‑пора; зак., каго-што.
1. Пракалоць, праткнуць наскрозь. [Юрка] тады са злосцю поркае прутком у зямлю і чуе, што прапароў свой чаравік, дастаў аж да нагі. Пташнікаў.
2. Панесці глыбокую рану, пракалоць чым‑н. вострым. [Талаш:] — А ведаеш, Саўка не такі ўжо прапашчы чалавек. Вось жа не сказаў Васілю пра нас, хоць злодзей і канакрад. З нажом кінуўся, бок прапароў. Колас. — Я таксама памагаў будаваць ім хату, ды нагу сабе прапароў цвіком. Масарэнка.
3. і без дап. Пароць некаторы час (гл. пароць у 1–3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ко́лючы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад калоць 1.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Такі, якім можна ўкалоць, пракалоць што‑н. Колючая зброя. // Які стварае адчуванне ўколу (уколаў). Колючы боль.
3. Дзеепрысл. незак. ад калоць 1.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)