мігра́цыя, -і, ж.
Перамяшчэнне, перасяленне насельніцтва ўнутры краіны або за яе межы, жывёл з адной мясцовасці ў іншую і г.д.
Працоўная м.
М. рыб.
Сезонная м. жывёл.
|| прым. міграцы́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абарача́льнасць, -і, ж.
1. гл. абарачальны.
2. Перамяшчэнне транспартных сродкаў туды і назад за пэўны прамежак часу (спец.).
А. вагонаў.
3. Праходжанне тавараў, грошай праз абарот (у 4 знач.).
А. капіталу.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
скід, ‑у, М ‑дзе, м.
У геалогіі — перамяшчэнне часткі горных парод па трэшчыне ў вертыкальным або нахільным кірунку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хада́, -ы́, ДМ -дзе́, ж.
1. Перамяшчэнне на нагах.
Стаміцца ад доўгай хады.
2. Уласцівая каму-н. манера хадзіць; паходка.
Лёгкая х.
3. перан. Цячэнне, развіццё чаго-н., ход.
Х. падзей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пералёт¹, -у, М -лёце, мн. -ы, -аў, м.
1. гл. пераляцець.
2. Перамяшчэнне птушак у месцы або з месца зімовак.
Асенні п.
3. Падзенне кулі, снарада (і ўвогуле таго, што кінута) далей цэлі.
|| прым. пералётны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пада́ча, ‑ы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. падаць.
2. У спорце — удар па мячу, шайбе і пад., які ўводзіць апошнія ў гульню. Бакавая падача. □ [Алесь] гуляў азартна, бегаў за мячом, стараўся перахапіць кожную падачу. Шыцік.
3. Адноснае перамяшчэнне інструмента і дэталі, якая апрацоўваецца. Падача супарта. // Механізм, які забяспечвае гэтае перамяшчэнне. Гурба выключыў аўтаматычную падачу, адвёў дэталь. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Кідо́к ’хуткае, імклівае перамяшчэнне з аднаго месца ў другое без перапынкаў, за адзін прыём’ (ТСБМ). Гл. кі́даць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
метаста́з, ‑у, м.
1. Перамяшчэнне ўзбуджальніка хваробы ў арганізме з аднаго месца на другое.
2. Месца захворвання, якое ўзнікла ў выніку перамяшчэння такога ўзбуджальніка.
[Ад грэч. metastasis — перамяшчэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
экскава́цыя, ‑і, ж.
Спец.
1. Выманне і перамяшчэнне пароды, грунту і пад. пры дапамозе экскаватара, экскаватарных машын. Экскавацыя залежаў торфу.
2. У медыцыне — паглыбленне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мане́ўр ’перамяшчэнне баявых сіл з мэтай нанесці ўдар праціўніку’ (ТСБМ). З польск. manewr, якое з франц. manoeuvre ’зручны ход’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)