сертыфіка́т, -а, М -ка́це, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Афіцыйнае пісьмовае пасведчанне аб чым-н.

С. якасці.

2. Пазыковае фінансавае абавязацельства дзяржаўных органаў, а таксама назва білетаў некаторых дзяржаўных пазык.

|| прым. сертыфіка́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удостовере́ние

1. (действие) све́дчанне, -ння ср.; пасве́дчанне, -ння ср.; засве́дчанне, -ння ср.; см. удостове́рить, удостоверя́ть;

удостовере́ние по́дписи секретарём засве́дчанне по́дпісу сакратаро́м;

2. (документ) све́дчанне, -ння ср., пасве́дчанне, -ння ср., засве́дчанне, -ння ср.;

удостовере́ние ли́чности све́дчанне (пасве́дчанне, засве́дчанне) асо́бы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камандзіро́вачны

1. командиро́вочный;

~нае пасве́дчанне — командиро́вочное удостовере́ние;

2. в знач. сущ. командиро́вочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патэ́нт, ‑а, М ‑тэнце, м.

1. Дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на яго вынаходства.

2. Уст. Пасведчанне на права займацца гандлем, промыслам.

[Ад лац. patens, patentis — адкрыты, яўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спра́ўна,

1. Прысл. да спраўны.

2. у знач. вык. У парадку. Дзядзька Коля, стоячы збоку, зірнуў адным вокам на пасведчанне — усё спраўна. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на вынаходніцтва.

Атрымаць п. на што-н.

2. Пасведчанне на права займацца гандлем, промыслам і пад. (уст.).

|| прым. патэ́нтавы, -ая, -ае і патэ́нтны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

атэста́т, ‑а, М ‑таце, м.

1. Афіцыйны дакумент аб сканчэнні навучальнай установы. [Генадзій:] Атэстат магу прадставіць, а наконт сталасці мяркуйце самі. Крапіва. // Пасведчанне аб прысваенні вучонага або спецыяльнага звання. Атэстат прафесара. Атэстат старшага навуковага супрацоўніка. Атэстат майстра сельскагаспадарчай вытворчасці.

2. Дакумент на права атрымання ваеннаслужачымі грашовага, харчовага і інш. забеспячэння, а таксама дакумент, па якім утрыманец ваеннаслужачага атрымлівае частку яго грашовага забеспячэння. Харчовы, грашовы атэстат.

3. У дарэвалюцыйнай Расіі — пасведчанне аб праходжанні службы, якое выдавалася пры адстаўцы.

4. Дакумент, які пацвярджае пародзістасць свойскай жывёлы.

•••

Атэстат сталасці — пасведчанне аб заканчэнні сярэдняй агульнаадукацыйнай школы (у дарэвалюцыйнай Расіі — мужчынскай гімназіі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Банкоцэтлі ’папяровыя грошы’ (Бесар.). З польск. bankocetel ’тс’ (а гэта з устарэлага ням. Bancozettel ’банкавае пасведчанне, чэк’, гл. Варш. сл., 1, 95).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дакуме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Дзелавая папера, што пацвярджае права на што-н.

Апраўдальны д.

Д. аб адукацыі.

2. Пасведчанне, што пацвярджае асобу прад’яўніка.

Праверка дакументаў.

3. Пісьмовыя помнікі, якія сведчаць пра гістарычныя падзеі.

Старажытнабеларускія граматы — гістарычныя дакументы.

Архіўныя дакументы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

командиро́вочный

1. камандзіро́вачны;

командиро́вочное удостовере́ние камандзіро́вачнае пасве́дчанне;

2. сущ., разг. камандзіро́вачны, -нага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)