судзі́масць, -і, мн. -і, -ей, ж. (спец.).

Вынесены каму-н. судовы прыгавор за ўчыненае злачынства, а таксама прававы вынік, што дзейнічае пасля адбыцця пакарання.

Зняць с.

Злачынец з некалькімі судзімасцямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

распя́ць, разапну́, разапне́ш, разапне́; разапнём, разапняце́, разапну́ць; разапні́; распя́ты; зак., каго-што.

Прыбіць цвікамі да крыжа рукі і ногі (старадаўні спосаб пакарання).

|| незак. распіна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. распя́цце, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кара́льны, ‑ая, ‑ае.

Які падлягае пакарання), цягне за сабой пакаранне. Каральны ўчынак. Каральнае парушэнне законнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́зга, -і, мн. -і, -заг і -згаў, ж.

1. Тонкая гнуткая галінка, дубец як прылада для пакарання.

2. мн. Удары, пакаранне такімі дубцамі.

Усыпаць розаг.

|| прым. ро́згавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае сваёй мэтай караць каго‑н., прызначаны для пакарання. Карныя меры. Карныя органы. Карны атрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакара́нне, ‑я, н.

Мера ўздзеяння за зробленае злачынства, правіннасць; кара. Пакаранне бізунамі. Патрабаваць суровага пакарання. □ [Немцы] беглі па хмызняку, полем. Быццам ваўкі, што нарабілі шкоды, уцякалі ад небяспекі, ад пакарання. М. Ткачоў. Больш тыдня Алесь працаваў на трактары: такое пакаранне прыдумаў яму старшыня. І ўсё ж, нарэшце, змілаваўся, зноў даў яму [аўтамашыну]. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

епітым’я́, ‑і, ж.

Спец. Род пакарання ў выглядзе посту, доўгіх малітваў, якое накладалася царквой на таго, хто парушаў рэлігійныя нормы.

[Ад грэч. epitimia — кара.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабы́ла, -ы, мн. -ы, -бы́л, ж.

1. Самка каня.

2. Дошка з выразам для шыі і рук, да якой прывязвалі для пакарання бізуном (гіст.).

|| памянш. кабы́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пла́ха, -і, ДМ пла́се, мн. -і, плах, ж.

1. Кавалак расколатага ўздоўж бервяна.

2. Калода, на якой даўней адсякалі галаву прыгаворанаму да пакарання смерцю, а таксама памост, на якім адбывалася пакаранне.

Класці галаву на плаху (таксама перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

надзвыча́йны, -ая, -ае.

1. Выключны па якіх-н. якасцях.

Гэта быў н. талент.

2. Незвычайны, які вылучаецца адметнымі рысамі.

Надзвычайныя падзеі.

3. Крайні, выключны.

Надзвычайныя меры пакарання.

4. Экстранны, спецыяльна прызначаны, прыняты, скліканы.

Н. з’езд.

|| наз. надзвыча́йнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)