падлю́стравы, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца каля люстра, пад люстрам. Падлюстравы столік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панікадзі́ла, ‑а, н.

Вялікая люстра са свечкамі або стаячы кандэлябр перад іконамі.

[Ад грэч. palykandēlos — які складаецца з многіх свяцільняў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэлья́ж, ‑а, м.

1. Трохстворкавае люстра.

2. Тонкая агароджа для павойных раслін.

[Фр. treillage.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

люстра́ны, -ая, -ае і люстраны́, -а́я, -о́е.

1. гл. люстра¹.

2. Які з’яўляецца люстрам, з люстрам.

Люстраныя дзверы шафы.

3. перан. 3 гладкай бліскучай паверхняй.

Л. глянец.

Люстраная паліроўка.

Люстраная паверхня ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ларынгаско́п, ‑а, м.

Спец. Прыбор у выглядзе плоскага люстра на доўгім стрыжні для даследавання гартані.

[Ад грэч. larynx — гартань і skopos — наглядальнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перыско́пны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да перыскопа, прызначаны для яго. Перыскопны цэх завода. Перыскопнае люстра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

люстэрка, люстра

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

рэфле́ктар, ‑а, м.

1. Увагнутае люстра для адбіцця светлавых або цеплавых праменяў. Кінааператары здымалі вячэрнюю Маскву. Яркае святло рэфлектараў сляпіла. Савіцкі. «Магчыма, грэлкі давалі мала цеплыні, — крыху збянтэжана думаў я, — электрычная печка з рэфлектарам пройме да самых касцей». Паслядовіч.

2. Тэлескоп, у якім адлюстраванне атрымліваецца пры дапамозе ўвагнутага люстра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трумо́, нескл., н.

1. Высокае стаячае люстра. [Крысціна] увесь час вярцелася перад велізарным трумо. Васілевіч.

2. Спец. Прасценак, звычайна ўпрыгожаны арнаментам.

[Фр. trumeau.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

распы́рскацца, ‑аецца; зак.

1. Распляскацца, рассеяцца пырскамі. Вячэрняе люстра вады Распырскалася пад вяслом. Танк.

2. Пачаць моцна і доўга пырскацца, пырскаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)