джву́гаць

‘хвастаць, лупіць каго-небудзь, што-небудзь і без прамога дапаўнення; апякаць, калоцца’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. джву́гаю джву́гаем
2-я ас. джву́гаеш джву́гаеце
3-я ас. джву́гае джву́гаюць
Прошлы час
м. джву́гаў джву́галі
ж. джву́гала
н. джву́гала
Загадны лад
2-я ас. джву́гай джву́гайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час джву́гаючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ускалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Разм. Тое, што і ускалупнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лу́плены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад лупіць ​1 (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Тое, што і укалупнуць. Укалупіць гной сахаром.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сі́дараў: лупі́ць як ~раву казу́ драть (лупи́ть) как си́дорову ко́зу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пралупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Разм. Прадраць, падраць. Пралупіць локці.

•••

Пралупіць вочы — прачнуцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Абл. Скалупаць. [Сёмка:] — Толькі, відаць, не скалупіш таго, што прыкіпела... Кандрусевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены; зак., што (разм.).

1. Разадраць на палосы, распаласаваць што-н.; падраць.

Р. кашулю.

2. Нанесці рану, глыбокую драпіну.

Зачапіўся за сук і разлупіў скуру на назе.

|| незак. разлу́пліваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

надлупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Ачысціць нейкую частку чаго‑н. ад кары, шкарлупіны і пад. Надлупіць яечка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адкалупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Разм. Аддзяліць, укалупнуўшы; адкалупнуць. Паклаўшы люльку, выняў [дзядзька] скалку, Адкалупіў ён цыру галку І гасіць крэсівам. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)