адве́даць, -аю, -аеш, -ае; зак.
1. каго-што. Наведаць каго-, што-н., пабываць у каго-н. дзе-н.
А. хворага сябра.
А. родны кут.
2. чаго. Пакаштаваць, паспытаць.
А. спелых груш.
3. чаго. Спазнаць, зведаць, паспытаць.
А. шчасця.
|| незак. адве́дваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. адве́дванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
По́куць ’кут у хаце, дзе віселі абразы і стаяў стол’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ’галоўны кут у хаце’ (Сцяшк. Сл.), ’ганаровае месца ў куце пад абразамі’ (Нас.), по́кут, по́куць ’тс’ (Бяльк.), по́куць, по́куцье ’тс’ (ТС). Укр. по́куть, по́куття ’тс’, рус. покуть ’тс’. Этнаграфічныя адпаведнікі ёсць у ст.-швед. drotsäte ’ганаровае месца’ < швед. дыял. dröste ’лаўка ля сцяны насупраць уваходных дзвярэй; ганаровае месца’; літ. krikštãsuolė ’ганаровае месца, дзе дзве лавы сыходзяцца за сталом, утвараючы кут’, таксама krikštãsuolis ’тс’, рус. красный угол ’тс’ (Непакупны, Общ. лекс., 56–57). Ад по- і кут (гл.), да семантыкі гл. кут ’пачэснае месца ў хаце’ (Шат.), першапачаткова, відаць, ’найбольш абароненае месца’, як бачна з пакутаць ’загарадзіць’, гл. кутаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Куты́р ’бруха’ (Нас.). Гл. кут. Параўн. Фасмер, 2, 435.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
худы́ худо́й, то́щий; костля́вый;
◊ калі́ худ, не лезь на кут — посл. знай сверчо́к свой шесто́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Наку́тнік ’набожнік, рушнік, які вешаюць на абразы’ (Мат. Гом.). Да кут ’вугал, покуць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*І́нцык, и́нцик ’тайнік, патаемнік’ (Шпіл.). Няяснае слова. Можа, звязана з ням. Winkel ’кут’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ку́тнік ’батрак, парабак’ (Сл. паўн.-зах., Сцяшк. Сл., Др.-Падб.), ’бабыль’ (Гарэц.). Да кут (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пазагіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Загнуць усё, многае. Рыльскі.. пазагінаў цвікі ў адарваных дошках і пайшоў у другі кут, дзе стаяла скрынка. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
захалу́сце, ‑я, н.
Разм. Глухое, аддаленае ад цэнтра месца. На бераг Свіслачы, пад Вусце, Я перайду на нейкі час, У ціхі кут, у захалусце. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ку́тні зуб ’карэнны зуб’ (ТСБМ, ТС, Сл. паўн.-зах., Мат. Гом., Ян., Жыв. сл.). Да кут (гл.), кутаць 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)