костыля́ть несов., прост.

1. (бить) дуба́сіць; біць;

2. (хромать) кульга́ць, чыкільга́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кілга́ць ’кульгаць на адну нагу; мець павольную хаду’ (II ас.). Гл. кульгаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пакульга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Пайсці кульгаючы. [Марцін] павярнуўся і, злёгку абапіраючыся на гнуткі арэхавы кіёк, пакульгаў да кузні. Мележ.

2. Кульгаць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кульга́нне ср.

1. хрома́ние; прихра́мывание;

2. ковыля́ние;

1, 2 см. кульга́ць 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Незак. да прыпасці.

2. Кульгаць. [Сцяпан] трошку накульгваў на правую нагу. Ціха ішоў — нічога, а калі спяшаўся — і добра такі прыпадаў. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ку́льга ’кумпяк’ (Сцяшк.). Да кульгаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кулды́баць ’кульгаць, паволі ісці’ (Нас.). Гл. калдыбаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клы́баць ’кульгаць’ (Сл. паўн.-зах., Федар.). Гл. клыпаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыку́льгваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Трохі, злёгку кульгаць; накульгваць. [Цімох] выйшаў з двара проста на поле і сцежкаю, прыкульгваючы, пашыбаваў у Крыніцы. Колас. Архіп — інвалід яшчэ першай .. германскай вайны — крыху прыкульгваў на адну, карацейшую нагу. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Клы́гаць 1 ’марудна ісці, клыпаць’ (ТСБМ, Бір., Сцяшк., Жыв. сл., Нар. сл.), ’кульгаць’ (Шат.). Відаць, кантамінацыя клыпаць (гл.) і кульгаць (гл.). Семантычная тоеснасць гэтых дзеясловаў стварае спрыяльныя ўмовы для іх кантамінацыі.

Клы́гаць 2 ’жаваць, есці’ (Нас.). Гл. клыкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)