Verbum

сібіля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У фанетыцы — пярэднеязычны фрыкатыўны зычны гук (с, з, ш, ж).

[Ад лац. sibilans — свісцячы.]

сярэднепаднябе́нны, ‑ая, ‑ае.

У лінгвістыцы — які вымаўляецца пры ўдзеле сярэдзіны паднябення. Гук й — сярэднепаднябенны зычны.

альвеаля́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да альвеолаў.

•••

Альвеалярныя зычныя гл. зычны.

Альвеалярнае паветра гл. паветра.

й,

1. Адзінаццатая літара беларускага алфавіта, якая называецца «і кароткае».

2. Зычны гук, звонкі, сярэднеязычны, фрыкатыўны.

гу́бна-губны́, ‑ая, ‑ое.

Які ўтвараецца збліжэннем або змыканнем губ; білабіяльны (пра гукі мовы). Губна-губны зычны «б».

сана́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Зычны гук, пры ўтварэнні якога голас пераважае пад шумам.

2. Складаўтваральны гук; проціл. кансанант.

[Ад лац. sonans, sonantis — які гучыць.]

палаталізава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад палаталізаваць.

2. у знач. прым. Які падпаў пад уплыў палаталізацыі; мяккі. Палаталізаваны зычны.

п, нескл., н.

1. Семнаццатая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «пэ». Вялікае П.

2. Глухі, губна-губны, выбухны зычны гук.

га́лас, ‑у, м.

Разм. Бязладны шматгалосы крык, шумная нястройная размова. Гурт дзяцей, што таўпіліся перад варотамі будынка, падняў зычны галас. Гартны.