засыла́ць несов. засыла́ть, (куда-л. — ещё) усыла́ть; см. засла́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засла́ны I за́сланный; у́сланный; см. засла́ць I

засла́ны II

1. за́стланный, засте́ленный;

2. у́стланный;

3. перен. за́стланный, заволочённый;

1-3 см. засла́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

назасціла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Заслаць вялікую колькасць чаго‑н. Назасцілаць ложкаў. Назасцілаць сталоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лазу́тчык, ‑а, м.

Разм. Разведчык у тыле ці ў размяшчэнні праціўніка; шпіён. Заслаць лазутчыка. Выкрыць варожага лазутчыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назасыла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-чаго.

Заслаць, даставіць, пераправіць вялікую колькасць каго‑, чаго‑н. Назасылаць лазутчыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

застла́ть сов., в разн. знач. засла́ць, мног. пазасціла́ць;

застла́ть пол ковро́м засла́ць падло́гу дывано́м;

дым застла́л не́бо дым засла́ў не́ба;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пазавалака́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны і пазавала́кваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

1. Завалачы, закрыць, заслаць усё, многае.

Хмары пазавалакалі неба.

2. Валочачы, зацягнуць куды-н. усё, многае або ўсіх, многіх (разм.).

П. бярвенне ў павець.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пазасыла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

1. Адправіць каму‑н. усё, многае.

2. Адаслаць, заслаць куды‑н. усіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запрато́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак. (разм.).

1. каго-што. Далёка або невядома куды схаваць, падзець.

І куды ён запраторыў шашкі?

2. перан., каго (што). Заслаць куды-н., адкуль цяжка выбрацца, вызваліцца.

З. каго-н. у глуш.

|| незак. запрато́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

насто́льнік, ‑а, м.

Кавалак спецыяльна апрацаванай тканіны, якой засцілаюць стол; абрус. Заслаць на стол настольнік. Накрыць хлеб рогам настольніка. □ — Папалуднуйце, — парушыла цішыню Таццяна і стала засцілаць настольнік. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)