изнуря́ющий

1. прич. які́ (што) марду́е; які́ (што) змо́рвае, які́ (што) знясі́львае; см. изнуря́ть;

2. прил. (тяжёлый) ця́жкі; (сильно действующий) нясце́рпны, страшэ́нны;

изнуря́ющий труд ця́жкая пра́ца;

изнуря́ющая жара́ страшэ́нная гарачыня́ (спяко́та).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недожа́риваться

1. (подвергаться действию жара — не в полной мере) недапяка́цца; недасма́жвацца; недасква́рвацца; недапра́жвацца, недапрэ́жвацца;

2. (находясь в жарком месте) разг. недапа́львацца, недапяка́цца;

3. страд. недапяка́цца; недасма́жвацца; недасква́рвацца; недапра́жвацца, недапрэ́жвацца; недапа́львацца; см. недожа́ривать, дожа́риваться, жа́риться;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Жар ’гарачае вуголле’, ’страснасць, заўзятасць’, разм. ’спёка’, ’гарачка’ (ТСБМ). Рус., укр. жар, польск. żar ’тс’, памор. žωr ’гарачае вуголле’, чэш. žár, славен. žâr ’гарачае вуголле’, ’полымя’, ’зарыва’, славац. žiar ’напал’, ’ззянне’, в.-луж. žar ’гарачае вуголле’, ’спёка’, ’заўзятасць’, балг., макед. жар, серб.-харв. жа̑р ’тс’. Ст.-рус. (XII ст.) жаръ ’вуголле, полымя’. Параўн. ст.-сл. жеравъ ’распалены’, ц.-слав. пожаръ ’пажар’ (Міклашыч, Lex. paleosl.). Прасл. *žarъ ’гарачае (тлеючае) вуголле, спёка (ад яго)’, адкуль развіліся іншыя пераносныя значэнні. Значэнне ’гарачка’ магло ўзнікнуць і ў сувязі з уяўленнямі аб чырвоным колеры (параўн. жара, жары). Прасл. *žarъ < *gērъ, што звязана з гарэць (гл.), мае паходжанне з і.-е. кораня *g​her‑ ’горача’; ст.-інд. gharma ’гарачае вуголле, спёка’, ст.-грэч. θερμός, лац. formus ’цёплы’ і інш. Гл. Фасмер, 2, 35; Скок, 1, 592–593; Траўтман, 79; Покарны, 1, 495 (з літ-рай).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нара́ ’нара, дзірка ў зямлі ці інш.’ (Яруш., Байк. і Некр., ТСБМ), таксама но́ра ’тс’ (Янк. 3.), нура́ ’тс’ (віл., Сл. ПЗБ), нора́ ’нара, глыбокая яміна з вадой’ (ТС), укр. нора, рус. нора, польск. nora, nura, чэш., славац. nora ’тс’; славен. nora ’яма, пячора’ лічаць запазычаннем (параўн. Копечны, Zákl. zásoba, 275), аднак наяўнасць адпаведных мікратапонімаў пярэчыць гэтаму (Бязлай, 2, 227). Відаць, лакальнае ўтварэнне па тыпу жара́ (гл. жа́рыць) ад прасл. *noríti, гл. тураўск. нора́ць, норня́ць ’даваць нырца’ (ТС), укр. пори́ти ’рыць норы’, параўн. польск. norzyć ’ныраць, заглыбляцца’, чэш. nořiti, славац. noriť, в.-луж. norić, славен. noríti, серб.-харв. но̀рити (з метатэзай ро̀нити), балг. дыял. но́рвам, макед. норка ’тс’, нарне ’рынуцца’; праблематычна суаднясенне з ныраць ’тс’, роднасным да літ. neriù, nė́rti, nė́riau, nãras ’нырнуць, уцячы ў нару’, лат. nìrt, nirstu ’ныраць’ і інш. (гл. Фасмер, 3, 82; Махэк₂, 401; Брукнер, 365–366, а таксама: РР, 1975, 1, 101–103).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спасть сов., в разн. знач. спа́сці;

колесо́ спа́ло с оси́ ко́ла спа́ла з во́сі;

к ве́черу жара́ спа́ла пад ве́чар гарачыня́ спа́ла;

спасть с го́лоса стра́ціць го́лас;

спасть с те́ла схудне́ць;

спасть с лица́ зблажэ́ць;

сло́вно пелена́ с глаз спа́ла ні́бы засло́на з вачэ́й спа́ла.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

у́лица ж.

1. (пространство между двумя рядами домов) ву́ліца, -цы ж.;

у́лица Мицке́вича ву́ліца Міцке́віча;

2. перен. (обывательская масса) ву́ліца, -цы ж.;

влия́ние у́лицы уплы́ў ву́ліцы;

3. (место вне жилых помещений) двор, род. двара́ м.;

на у́лице жара́ на дварэ́ гарачыня́;

бу́дет и на на́шей у́лице пра́здник погов. пры́йдзе, та́та, і на́ша свя́та;

вы́бросить на у́лицу вы́кінуць на ву́ліцу;

зелёная у́лица зялёная ву́ліца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двор I (род. двара́) м.

1. в разн. знач. двор; (место вне жилых помещений — ещё) у́лица ж.;

увахо́д з двара́ — вход со двора́;

на дварэ́ гарачыня́ — на у́лице жара́;

у вёсцы дзе́сяць дваро́ў — в дере́вне де́сять дворо́в;

жывёлапрыго́нны д. — скотоприго́нный двор;

птушы́ны д. — пти́чий двор;

2. ист. (помещичья усадьба) уса́дьба ж.; поме́стье ср., име́ние ср.;

па́нскі д. — поме́щичья уса́дьба, поме́стье;

мане́тны д. — моне́тный двор;

зае́зны д. (дом) — постоя́лый двор;

прахадны́ д. — проходно́й двор;

ні кала́ ні двара́погов. ни кола́ ни двора́

двор II (род. двара́) м. (в монархических странах) двор;

ца́рскі д. — ца́рский двор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аж

1. частица усил. да́же; аж;

ён аж прысе́ў ад стра́ху — он да́же (аж) присе́л от стра́ха;

2. разг. частица (неожиданно) как вдруг, и вдруг;

аж як закрычы́ць — как вдруг закричи́т; и вдруг как закричи́т;

3. частица с предлогами да, за и т.п. с местным и временным значением; вплоть до; переводится также сочетанием соответствующего предлога со словами са́мый, са́мого и т.д.;

аж да ра́ніцы — вплоть до утра́, до са́мого утра́;

аж за ле́сам — за са́мым ле́сом;

4. разг. союз противит. одна́ко же; вме́сте с тем;

не ве́рылі, аж усё пра́ўда, што лю́дзі каза́лі — не ве́рили, одна́ко же (вме́сте с тем) всё пра́вда, о чём лю́ди говори́ли;

5. союз следствия так что да́же; (при наличии в главном предложении указ. мест. или нареч. — ещё) что да́же;

перапало́хаўся, аж ру́кі і но́гі задрыжа́лі — перепуга́лся, так что да́же ру́ки и но́ги задрожа́ли;

така́я спяко́та, аж трава́ гары́ць — така́я жара́, что да́же трава́ гори́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́рить сов.

1. (нанести удар) уда́рыць, вы́цяць; (стукнуть) сту́кнуць;

уда́рить па́лкой уда́рыць (вы́цяць, сту́кнуць) па́лкай;

уда́рить по столу́ сту́кнуць (уда́рыць) па стале́;

2. в др. знач. уда́рыць;

мо́лния уда́рила в де́рево мала́нка ўда́рыла ў дрэ́ва;

уда́рить в наба́т уда́рыць у звон;

уда́рить на врага́ уда́рыць на во́рага;

уда́рить во фланг уда́рыць у фланг;

уда́рить в штыки́ уда́рыць у штыкі́;

уда́рить по недоста́ткам уда́рыць па недахо́пах;

3. (с силой начаться — о явлениях природы) прыці́снуць; прыпячы́; лі́нуць, хлы́нуць;

уда́рил моро́з прыці́снуў маро́з;

уда́рила жара́ прыпякла́ гарачыня́;

уда́рил ли́вень лі́нуў (хлы́нуў) дождж;

4. безл. (внезапно охватить, бросить в жар, в пот и т. п.) разг. кі́нуць; (в голову) уда́рыць, сту́кнуць;

его́ уда́рило в пот яго́ кі́нула ў пот;

от испу́га в го́лову уда́рило ад спало́ху ў галаву́ ўда́рыла;

5. (о музыке, пляске) разг. урэ́заць, прыўда́рыць;

уда́рить по карма́ну уда́рыць па кішэ́ні;

уда́рить по рука́м уда́рыць па рука́х;

не уда́рить в грязь лицо́м не уда́рыць у гразь тва́рам, не ўпа́сці ў гразь тва́рам;

па́лец о па́лец не уда́рить па́льцам не паварушы́ць (па́льцам аб па́лец не ўда́рыць);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)