за́ячы за́ячий;
○ ~чая губа́ — мед. за́ячья губа́;
~чая капу́ста — бот. за́ячья капу́ста;
~чая кроў — бот., разг. ма́йник;
◊ ~чая душа́ — за́ячья душа́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
за́ячы і зае́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да зайца (у 1 знач.). Заячыя сляды. Заячае футра. // Зроблены з футра зайца. Заячая шапка.
2. перан. Нясмелы, баязлівы. Заячы характар. Заечая натура.
3. Як састаўная частка некаторых батанічных назваў. Заячая капуста. Заячая канюшына. Заячае шчаўе.
•••
Заячая губа гл. губа.
Заячая душа гл. душа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ву́сны (БРС, Байк. і Некр.), ’губы’ (Касп.), вусніна ’губа’ (Касп.), рус. маск. усти́на ’тс’, славен. ustna, ustnica ’губа’, ustni ’губы’, серб.-харв. у̏сна ’губа’, у̏сни мн. л., макед. усна ’губа’, усни мн. л., балг. у́стна ’губа’, мн. л. у́стни. Прасл. *ustьna ’губа’, вытворнае ад *usta (Махэк₂, 671) хутчэй за ўсё ў выніку семантычнага згортвання словазлучэння *ustьna gǫba > ustьna. Параўн. таксама Трубачоў, Слав. языкозн. 5, 177, дзе звяртаецца ўвага на беларуска-паўднёваславянскі характар слова. Гл. вуста.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ве́рхні, -яя, -яе.
1. Які знаходзіцца, размешчаны на версе, вышэй за іншых.
В. слой.
Верхняя губа.
2. Блізкі да вытокаў.
Верхняе цячэнне.
3. Які надзяваецца зверху на што-н.
Верхняе адзенне.
4. Які адносіцца да вярхоў (у 8 знач.).
В. рэгістр.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
трыгу́біца ж.
1. (вид рыболовной сети) трегу́бица;
2. анат., разг. за́ячья губа́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трут, ‑у, М труце, м.
Высушаная губа, якая выкарыстоўваецца пры высяканні агню. Казачэнка б’е крэсівам па крэм[ені], высякаючы іскру, раздзьмухвае трут, каб прыпаліць люльку. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Ко́ўтун 1 ’каўтун’ (Мат. Гом.). Гл. каўтун.
◎ Ко́ўтун 2 ’губа’ (Мат. Гом.). Да коўтун© (гл.). Семантычны пераход ’патаўшчэнне^’губа’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
навярце́цца, ‑верціцца; зак.
Тое, што і навярнуцца (у 1 знач.). Сядзіць [Піліпка] ля стала, нібы ў акно глядзіць, .. а ў самога слёзы на вачах навярцеліся і дрыжыць ніжняя губа. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Салагу́бы ’губаты’ (Ян.). Кантамінацыя салапаты (гл.) і губа.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ку́рачка ’зялёнка, назва грыба’ (Сцяшк., Жыв. сл.). Да кура (гл.). Параўн., аднак, курашка (гл.) ’губа’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)