о́стров м. во́страў, -рава м.; (песчаный) вы́спа, -пы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
незасе́лены
1. незаселённый;
н. дом — незаселённый дом;
2. необита́емый;
н. во́страў — необита́емый о́стров
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Абыто́к ’востраў’ (Др.-Падб.) < аб‑цячы, параўн. востраў і струя, струмень. Маецца на ўвазе рачны востраў. Беларускае слова дакладна супадае з рэканструкцыяй Трубачова на аснове анамастычных даных, гл. Трубачоў, Дополн., 3, 101; параўн. Мартынаў, SlW, 61–62.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́спа ’востраў’ (БРС, Шат., Мядзв., Шн., 1, Яшк.); ’узгорак, узвышанае месца’ (Інстр. I, Яшк.), ’высокі бераг ракі’ (Яшк.). Ст.-бел. выспа ’востраў’. Запазычанне з польск. wyspa ’востраў’ (Булыка, Запазыч., 74 і наст.), якое да высыпаць (гл. сыпаць) (Нітшэ, 199).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Астро́ў ’востраў’ (Касп.), гл. востраў. Ад гэтага ж слова і астравок ’невялікі ўчастак апрацаванага поля’ (Выг. дыс., 7), астравінка (Яшкін).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́спа, ‑ы, ж.
Невялікі востраў, часцей пясчаны. Пасярод ракі цягнецца прадаўгаватая пясчаная выспа. В. Вольскі. [Бранавіцкі:] — Сярод гэтых лясоў сустракаюцца выспы, абкружаныя балотамі. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́грузіць, ‑гружу, ‑грузіш, ‑грузіць; зак., што.
Дастаць і вынесці груз з чаго‑н. Выгрузіць дровы з вагонаў. □ [Хлопцы] рыбу выгрузілі на востраў, паехалі далей. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чарато́вы, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і чаротавы. Як нейкі востраў на агромністым блюдзе чаратовых балот, маляўніча выступаў старадаўні горад, важнейшы цэнтр неабсяжнага Палесся. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насе́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад насяліць.
2. у знач. прым. Які мае насельніцтва; заселены. Населены дом. Населены востраў.
•••
Населены пункт гл. пункт.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
незасе́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Не заняты жыхарамі. У вялізным, толькі што адбудаваным доме была незаселеная трохпакаёвая кватэра. Гроднеў.
2. Які не мае насельніцтва. Незаселены востраў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)