аднасто́пны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з адной стапы. Аднастопны радок верша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́ўзнік, ‑а, м.

Спец. Від трохскладовага сілабатанічнага верша з паўзамі (у 4 знач.), г. зн. з неаднолькавай вольнасцю ненаціскных складоў паміж націскнымі. Жывое гучанне верша пераконвае, што перад намі «чысты» паўзнік ці дольнік. Бярозкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пяву́часць, ‑і, ж.

Уласцівасць і якасць пявучага; меладычнасць. Пявучасць верша. Пявучасць тонаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спандэ́й, -я, м. (спец.).

1. У антычным вершаскладанні: стапа з двух доўгіх складоў.

2. У сілаба-танічным вершаскладанні: стапа харэя або ямба са звышсхемным націскам; часцей сустракаецца на пачатку верша.

|| прым. спандэі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вэ́ршка ’рыбалоўная снасць’ (Бес.). Фанетычна — гэта палеская форма, марфалагічна — памяншальнае ўтварэнне да слав. vьrša (гл. ве́рша). Але вэ́ршка — не памяншальная форма, а ўтварэнне з самастойнай семантыкай. Параўн. укр. ве́ршка ’рыбалоўная прылада — кошык з пруцца лазы’, а верша ’плецены з пруцца конус’ (гл. Грынч.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гну́ткасць, ‑і, ж.

Уласцівасць, якасць гнуткага. Гнуткасць цела. Інтанацыйная гнуткасць верша. Гнуткасць кіраўніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Няро́т ’нерат, верша’ (Сл. ПЗБ, Янк. 1, Мат. Гом.), нерата ’тс’ (ТС). Гл. нерат.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

анакру́за, ‑ы, ж.

Лішні безнаціскны склад у пачатку верша, напісанага ямбам, анапестам ці амфібрахіем.

[Грэч. anakrousis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палемі́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць палемічнага. Вострая палемічнасць ляжыць у аснове верша [М. Танка] «З хронікі». Рагойша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

страфі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да страфы; які падзяляецца на строфы. Страфічная будова верша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)