Verbum

карага́ч, -а́ і (пра драўніну і зб.) -у́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Паўднёвае дрэва ці куст сямейства вязавых; бераст.

|| прым. карага́чавы, -ая, -ае.

вы́сахлы, -ая, -ае.

1. Такі, з якога выпарылася вільгаць.

Высахлая рэчка.

2. Які ссох, перастаў жыць.

Высахлае дрэва.

3. перан. Схуднелы.

В. твар.

самшы́т, -а, М -шы́це, мн. -ы, -аў, м.

Невялікае вечназялёнае дрэва з вельмі цвёрдай і цяжкай драўнінай.

Каўказскі с.

|| прым. самшы́тавы, -ая, -ае.

сла́нік, -у, м., зб.

Хмызняковае дрэва або нізкарослыя кусты, якія сцелюцца па зямлі і растуць у горнай мясцовасці і ў тундры.

Кедравы с.

пру́ткі, -ая, -ае.

1. Тое, што і пругкі.

Пруткія галіны дрэва.

2. Жорсткі, цвёрды.

Калошы былі мокрыя і пруткія.

|| наз. пру́ткасць, -і, ж.

ма́занка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Хата, пабудаваная з гліны або дрэва, абмазанага глінай.

Украінская м.

|| прым. ма́занкавы, -ая, -ае.

трэ́ска, -і, ДМ трэ́сцы, мн. -і, -сак, ж.

Тонкі кавалак дрэва, адчасаны ад бервяна, палена і пад.; шчэпка.

Прынесці трэсак на падпалку.