ака́цыя, -і, ж.

Высокае дрэва або куст з калючкамі і гронкамі пахучых белых або жоўтых кветак.

Белая а.

|| прым. ака́цыевы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

памяра́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Вечназялёнае цытрусавае дрэва, а таксама духмяны кіславата-горкі плод яго.

|| прым. памяра́нцавы, -ая, -ае.

Памяранцавыя галінкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лясі́на, -ы, мн. -ы, -сі́н, ж. (разм.).

1. Адно дрэва.

Віхор зваліў лясіну.

2. зб. Ссечаныя дрэвы як лесаматэрыял.

Сплаў карабельнай лясіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стрэ́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак, ж.

Востры, тонкі кавалачак дрэва, асколак шкла, металу, які залез пад скуру.

Дастаць стрэмку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грэйпфру́т, ‑а, М ‑руце, м.

1. Паўднёвае вечназялёнае цытрусавае дрэва сямейства рутавых.

2. Гаркавата-салодкі пахучы плод гэтага дрэва круглай або авальнай формы.

[Англ. grape-fruit.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзераві́на, ‑ы, ж.

Разм. Адно асобнае дрэва; ствол дрэва. — Тут недзе ўчора ляжалі сухая дзеравіна, здаецца, елка, дык ты не палянуйся, збегай. Чыгрынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панда́нус, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Дрэва сямейства панданавых з ядомымі пладамі і валакністым лісцем.

2. ‑у; толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́рсік, ‑а, м.

1. Паўднёвае пладовае дрэва сямейства ружакветных.

2. Мясісты сакаўны плод гэтага дрэва з пушыстай жаўтавата-чырвонай скуркай і буйной костачкай.

[Лац. persicus — персідскі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сікамо́р, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Дрэва сямейства тутавых з цвёрдай драўнінай і ядомымі пладамі.

2. ‑у; толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хурма́, ‑ы, ж.

1. Субтрапічнае і трапічнае пладовае дрэва ці куст сямейства эбенавых.

2. Аранжава-чырвоны салодкі, даўкага смаку плод гэтага дрэва, куста.

[Перс. hurmā — фінік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)