Verbum

спруцяне́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Скарчанелы, застылы. [Чырвонаармеец і дзяўчынка] прайшлі паўз таго немца, і яна бачыла яго, доўгага, спруцянелага. Чорны.

чырвонагало́вік, ‑а, м.

Тое, што і падасінавік. Чырвонагаловікі і бабкі хаваюцца ў высокай траве на палянах. Чорны.

бесканцо́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і бясконцы. Несціханы гул на высокай ноце бесперастанку імкнуўся ў бесканцовую прастору. Чорны.

выгна́нец, ‑нца, м.

Разм. Тое, што і выгнаннік. Абозы і натоўпы выгнанцаў плылі з захаду на ўсход. Чорны.

выкруча́сты, ‑ая, ‑ае.

Разм. З мноствам паваротаў, звілісты. Банадысь сцішыў хаду, выбіраючыся на выкручастую сцежку ў хмызняку. Чорны.

вы́пхнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Разм. Высунуцца, вылезці; выперціся. [Назарэўскі:] — Кожны стараўся выпхнуцца наперад, каб самому ўсё бачыць. Чорны.

адсырэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які стаў сыры, вільготны. Хтосьці незнаёмы чыркаў запалкамі, а яны, мусіць, адсырэлыя, не запальваліся. Чорны.

анізва́ння, прысл.

Разм. Зусім, аніколькі. І дзіўная рэч — анізвання не з яўлялася ў.. [Влецькі] думкі аб сваёй старасці. Чорны.

антрацы́т, ‑у, М ‑цыце, м.

Від каменнага вугалю, які мае чорны колер, яркі бляск і вызначаецца вялікай цеплатворнасцю.

[Ад грэч. antrax — вугаль.]

апану́раць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Зрабіцца панурым. Блецька заныў, зусім апанураў і змоўк языком і душой. Чорны.