кетме́нь, ‑я, м.
У Сярэдняй Азіі — сельскагаспадарчая прылада тыпу матыкі, якой акучваюць пасевы, капаюць і чысцяць арыкі.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палацёр, ‑а, м.
1. Чалавек, які націрае падлогу (звычайна паркет).
2. Прылада для націрання падлогі. Электрычны палацёр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
радыяме́тр, ‑а, м.
Прылада для вымярэння радыеактыўнасці ўзораў прэпаратаў, горных народ, а таксама для вызначэння наяўнасці выпрамянення.
[Ад радыё... і грэч. metreō — мера.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цэп, -а, мн. цапы́, цапо́ў, м.
Прылада для малацьбы збожжа ручным спосабам, якая складаецца з доўгай палкі (цапільна) з прымацаваным да яе гужыкам драўлянага біча.
Малаціць у тры цапы.
|| прым. цэ́павы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
плуг, -а, М плу́зе, мн. плугі́, -о́ў, м.
Сельскагаспадарчая прылада з шырокім металічным лемяшом і адвалам для ворыва.
Запрэгчы каня ў п.
|| памянш. плужо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.
|| прым. плугавы́, -а́я, -о́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
насо́с², -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Тое, што і помпа.
2. Прылада, пры дапамозе якой напампоўваюць паветра ў шыны веласіпеда, аўтамабіля і пад.
|| прым. насо́сны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Насосная станцыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
электрамагні́т, -а, М -ні́це, мн. -ы, -аў, м.
Прылада для атрымання магнітнага поля пры дапамозе электрычнага току, звычайна ў выглядзе стальнога або жалезнага сардэчніка з драцяной абмоткай; штучны магніт.
|| прым. электрамагні́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ору́дие ср.
1. прыла́да, -ды ж.;
ору́дия труда́ прыла́ды пра́цы;
ору́дия произво́дства прыла́ды вытво́рчасці;
2. перен. (средство) прыла́да, -ды ж., збро́я, род. збро́і ж., сро́дак, -дку м.;
язы́к — ору́дие обще́ния мо́ва — сро́дак зно́сін;
3. воен. гарма́та, -ты ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
інструме́нт, -а і -у, М -нце, мн. -ы, -аў, м.
1. -а. Прылада для выканання якой-н. работы.
Хірургічны і.
Сталярны і.
2. -у, зб. Сукупнасць такіх прылад.
Хатні і.
3. -а. Тое, што і музычны інструмент.
Духавыя інструменты.
4. -а, перан. Сродак для дасягнення чаго-н.
Быць паслухмяным інструментам у чыіх-н. руках.
○
Музычны інструмент — спецыяльная прылада для стварэння музычных гукаў пэўнага тэмбру, выканання музыкі.
|| прым. інструмента́льны, -ая, -ае (да 1—3 знач.).
І. цэх.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
бумера́нг, ‑а, м.
Кідальная прылада ў выглядзе сагнутай палкі, пласціны, якая ў палёце робіць замкнутую або незамкнутую крывую.
[Англ. boomerang з аўстрал.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)