Пачапа́ць ’начапляць, нанізаць, панавешваць’ (Нас.). З польск. poczepiać ’паначапляць адно за адным, папрычапляць’. Канчатак, беларускі (‑аць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ця́млівы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Кемлівы, разумны, здагадлівы. Сам д’ябал, каб быў ён адно на свеце, не разабраў бы, што рабілася ў Рыгоравай хаце. Не толькі Сымон Мікуць і Ладымер Стальмаховіч, але і гэтакі цямлівы чалавек, як Радзівон Бабака, пацепаў адно плячыма, мяркуючы пра гэта. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадпа́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Адпаяць адно за другім усё, многае; адпаяць у многіх месцах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насчэ́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Счапіўшы, злучыць у адно цэлае значную колькасць чаго‑н. Насчэпліваць вагонаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насшыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Сшываючы, злучыць у адно цэлае пэўную або вялікую колькасць чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кігі́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Абзывацца гукамі, падобнымі да «кі-гі». Адно над узбалоццем кігікаюць кнігаўкі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зблі́жанасць, ‑і, ж.

Размяшчэнне ў непасрэднай блізкасці адно ад другога або ад чаго‑н. Збліжанасць вярхоўяў рэк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славе́не, ‑вен.

Уст. Адно з старажытнарускіх плямёнаў, якое жыло па берагах возера Ільмень у р-не Ноўгарада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазліва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

1. Зліць з розных пасудзін у адну ўсё, многае.

П. малако ў бітон.

2. Зліць адкуль-н. усё, многае.

П. ваду з радыятараў.

3. перан. Злучыць у адно цэлае ўсё, многае.

П. атрады ў брыгаду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дудзе́ць, дуджу́, дудзі́ш, дудзі́ць; дудзі́м, дудзіце́, дудзя́ць; дудзі́; незак.

1. Іграць на дудцы, дудзе.

2. Утвараць нудныя, цягучыя гукі.

Д. пад нос.

3. перан. Надаедліва, аднастайна паўтараць адно і тое ж (разм.).

Кожны вечар бацькі дудзелі яму, каб жаніўся.

|| наз. дудзе́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)