смалакурэ́нне, ‑я, н.

Здабыванне смалы, шкіпінару, вугалю з драўніны хваёвых дрэў пры награванні без доступу паветра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіро́метр, ‑а, м.

Прыбор для вымярэння ёмістасці лёгкіх шляхам вызначэння аб’ёму паветра, якое выштурхоўваецца пры выдыху.

[Ад лац. spirare — дыхаць, выдыхаць і грэч. metrēo — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тупамо́рды, ‑ая, ‑ае.

З тупой, шырокай мордай (пра жывёлу). Шыракагруды, тупаморды звер прагна нюхаў .. паветра. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лі́нуць, -ну, -неш, -не; лінь; зак.

1. Рэзкім рухам выліць, узліць на што-н. вадкасць.

Л. вады на рукі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пачаць моцна ліцца, хлынуць патокам (пра дождж, святло, паветра і пад.).

Лінуў дождж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сінь, -і, ж.

1. Сіні колер; сіняя прастора, сіняя паверхня (пра мора, неба, паветра).

Марская с.

Не змераць вокам шыр палёў і неба с.

2. У горнай справе — назва некаторых руд, якія маюць сіні колер.

Медная с.

Жалезная с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глота́ть несов. глыта́ць;

◊

глота́ть во́здух глыта́ць паве́тра;

глота́ть слёзы глыта́ць слёзы;

глота́ть слова́ глыта́ць сло́вы;

глота́ть слю́нки глыта́ць слі́нку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Абарлю́хта ’фрамуга’ (Сцяц.); обэрлюхт ’верхняя рама акна, якая адчыняецца як фортачка’ < польск. oberluft ’тс’ < ням. Oberluft ’тс’ і ’верхняе паветра’ (Дарашэўскі, V, 434).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бро́нхі, ‑аў; адз. бронха, ‑і, ДМ ‑нсе, ж.

Разгаліненні дыхальнага горла, якія праводзяць паветра ў лёгкія.

[Ад грэч. bronchos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карбюра́тар, ‑а, м.

Прыбор у рухавіку ўнутранага згарання для ўтварэння гаручай сумесі з вадкага паліва і паветра.

[Фр. carburateur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карбюра́цыя, ‑і, ж.

Утварэнне гаручай сумесі з вадкага паліва (напрыклад, бензіну) і паветра ў рухавіках ўнутранага згарання.

[Фр. carburation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)