а́лібі, нескл., н.

Знаходжанне абвінавачанага ў момант, калі адбывалася злачынства, у другім месцы, як доказ невінаватасці ў злачынстве.

[Лац. alibi — дзе-небудзь у іншым месцы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ператкну́ць, ‑ткну, ‑ткнеш, ‑ткне; ‑ткнём, ‑ткняце; зак., што.

Уваткнуць што‑н. у другім месцы. Ператкнуць калок. Ператкнуць тычку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адвары́цца, ‑варыцца; зак.

1. Зварыцца. Грыбы адварыліся.

2. Спец. Аддзяліцца ад чаго‑н. пры награванні ў месцы зваркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

проціззя́нне, ‑я, н.

Спец. Невялікая светлая пляма авальнай формы, якая з’яўляецца ноччу на небе ў месцы, дыяметральна процілеглым сонцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вузлавяза́льнік, ‑а, м.

Спец. У тэкстыльнай вытворчасці — прыстасаванне, пры дапамозе якога звязваюцца канцы нітак на месцы разрыву. Аўтаматычны вузлавязальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трасало́гія, ‑і, ж.

Раздзел крыміналістыкі, які займаецца фіксацыяй і вывучэннем слядоў, пакінутых на месцы злачынства чалавекам, машынай і інш.

[Ад фр. trace — след і грэч. logós — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вудзе́рак ’поле на месцы ўзаранага дзірвану, цаліна’ (Яшк.). Гл. выдзірак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мо́крый мо́кры;

◊

мо́края ку́рица мо́края ку́рыца;

то́лько мо́крое ме́сто оста́нется то́лькі мо́крае ме́сца застане́цца;

глаза́ на мо́кром ме́сте во́чы на мо́крым ме́сцы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перахава́ць¹, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.

1. каго-што. Схаваць у іншым месцы.

П. грошы.

2. каго-што. Хаваючы, зберагчы, не даць загінуць.

П. бульбу ў склепе.

3. што. Схаваць, пахаваць усё, многае.

|| незак. перахо́ўваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вандро́ўны, -ая, -ае.

1. Які не мае аселасці, вандруе з месца на месца.

Вандроўныя плямёны.

2. Уласцівы вандроўніку, звязаны з вандраваннем.

Вандроўнае жыццё.

3. Які часта пераходзіць, пераязджае з месца на месца або які працуе не на пастаянным месцы; перасоўны.

В. тэатр.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)