шлёпанне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шлёпаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Гэтае бязладнае, то глухое, то звонкае, шлёпанне дажджынак з даху я пачуў, яшчэ не расплюшчыўшы вачэй. Каршукоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шлёп, выкл. у знач. вык.
Разм. Ужываецца паводле знач. дзеясл. шлёпаць — шлёпнуць і шлёпацца — шлёпнуцца. Бывала, калі на шляху яму [Несцеру] пападалася лужына, ён яе не абыходзіў, а шлёп, шлёп — і ўсё! Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Абцо́баны ’абдрыпаны’ (Суднік, вусн. паведамлю полац.), магчыма, да цопаць ’шлёпаць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
*Прачо́мхаць, прочо́мхаты ’пратаптаць (панчоху)’ (Клім.). Да чомхаты (гл. чомхаць) ’шаркаць, шлёпаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
шлёпнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
1. Аднакр. да шлёпаць (у 1, 3 знач.).
2. перан.; каго. Разм. груб. Забіць. [Крылоў:] — Я маю права шлёпнуць цябе, контра... Але не хочацца ў такі радасны час пэцкаць рукі... Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ашлёпак ’стаптаны абутак’ (Бяльк.), рус. ошлёпок. Ад шлёпаць, як астопак ад стаптаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Абшліпа́цца ’запэцкацца ў гразь’ (Бяльк.), параўн. абшлёпаны ’запэцканы’, абшлёпацца ’запэцкацца’ (Нас.). Гл. шлёпаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зашля́паць ’наслядзіць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. шляпаць, шлёпаць. Рус. зашаляпать ’пачаць ісці па гразі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ле́паць ’шлёпаць (пра вусны)’ (ТС). Гукапераймальнае ад лен! Роднаснае з лепет, ляп!, ляпаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
цёпкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Шлёпаць, ідучы па гразі, вадзе і пад.; хлюпаць. Зірнуў [Алесь] па звычцы на сонца і праз момант ужо цёпкаў па балоце, задаволены тым, што на гэты раз Кастусь яго не перахітрыў. Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)