шама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
Чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх заснавана на кульце духаў, магіі.
|| ж. шама́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.
|| прым. шама́нскі, -ая, -ае.
Шаманскія заклінанні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
волше́бник чараўні́к, -ка́ м., чарадзе́й, -дзе́я м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
веду́н прост. чараўні́к, -ка́ м., знаха́р, -ра́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чаровни́к уст.
1. чараўні́к, -ка́ м.; (колдун) вядзьма́р, род. ведзьмара́ м.; вядзьма́к, род. ведзьмака́ м.;
2. перен. чараўні́к, -ка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
куде́сник
1. поэз., уст. вяшчу́н, род. вешчуна́ м.; (колдун) вядзьма́р, род. ведзьмара́ м., чараўні́к, -ка́ м.;
2. перен. чараўні́к, -ка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
чарнакні́жнік, ‑а, м.
Уст. Той, хто займаецца чарнакніжжам; вядзьмар, чараўнік. [Марылька:] — Які ты дзівак, Макарка. Думкі чытаць умееш, як той чарнакніжнік. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зна́харь знаха́р, -ра́ м., чараўні́к, -ка́ м.; шапту́н, -на́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шама́н, ‑а, м.
Чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх заснавана на кульце духаў, на магіі. — Шаманы, ведзьмары яго [народ] лячылі, шаптухі зеллем кармілі, народ выміраў. Рамановіч.
[Эвенкійскае — узбуджаны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Валшэ́мнік ’чараўнік’ (Кліх.). З валшэбнік з асіміляцыяй бн > мн.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чароде́й
1. (волшебник) чарадзе́й, -дзе́я м., чараўні́к, -ка́ м.; (колдун) вядзьма́р, род. ведзьмара́ м.; вядзьма́к, род. ведзьмака́ м.;
2. перен. чарадзе́й, -дзе́я м., чараўні́к, -ка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)