суперэкспрэ́с, ‑а, м.

Поезд, які развівае найбольшую хуткасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінхро́нны, -ая, -ае (спец.).

Які ажыццяўляецца адначасова, супадае ў часе.

Сінхронная хуткасць.

С. пераклад (які адбываецца адначасова з маўленнем на замежнай мове).

|| наз. сінхро́ннасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ціхахо́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Пра таго, хто (або што) мае невялікую хуткасць, павольна рухаецца, перамяшчаецца.

Конь малады, але, відаць, ц.

Судна-ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пранармава́ць сов. пронормирова́ть;

п. ху́ткасць ру́ху — пронормирова́ть ско́рость движе́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паспе́х, ‑у, м.

Разм. Празмерная хуткасць, спешка. Паспех — людзям на смех. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звышнатура́льны, -ая, -ае.

1. У містычным уяўленні: які не тлумачыцца натуральным чынам; дзівосны.

Звышнатуральныя сілы.

2. Які перавышае звычайную меру чаго-н.; незвычайны (разм.).

Звышнатуральная хуткасць.

|| наз. звышнатура́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стыпль-чэ́з, ‑а, м.

У спорце — бег або скачкі на хуткасць з перашкодамі.

[Англ. steeplechase.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыт ’спрыт; жвавасць, рухавасць’ (Бяльк.). Рус. прыть ’хуткасць; жвавасць’. Гл. пры́ткі, прыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

фі́ніш, -у, м.

1. Заключная частка спартыўнага спаборніцтва на хуткасць.

2. Канечны пункт, канец такога спаборніцтва.

3. У спорце: некаторая адлегласць на дыстанцыі перад канечным пунктам.

Прайсці ф.

|| прым. фі́нішны, -ая, -ае.

Фінішная стужка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Пэнд: адным пэндам ’адразу, хутка’ (навагр., свісл., ашм., Даніл. Сл.). З польск. pęd ’хуткасць’, параўн. пэндзіць ’гнаць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)