◎ Ка́рхаць 1 ’кашляць’ (Нас., Бяльк., Др.-Падб., Грыг.), ’харкаць’ (Гарэц.). Кантамінацыя харкаць і кашляць.

◎ Ка́рхаць 2 ’біць у патыліцу’ (Нас.), ла кархі (гл.).

◎ Ка́рхаць ’каркаць злавеснай птушкай’ (Нік. Напаў.), да каркаць з экспрэсіўнай зменай к > х (параўн. карх%).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заха́ркаць ​1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Харкаючы, забрудзіць; запляваць.

заха́ркаць ​2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Разм. Пачаць харкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ахра́к ’сліна, макрота (пры кашлі)’ (КЭС, лаг., Шат.), рус. охрак, ст.-слав. охракъ. Ад хракаць ’харкаць, выплёўваць’, параўн. хракі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)