садо́м, -у, м. (разм.).
Неразбярыха, сумятня, крык.
У хаце цэлы вечар с.
◊
Садом і гамора — поўны беспарадак, хаос.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тлум, -у, м. (разм.).
1. Адурэнне, замарачэнне.
Нейкі т. у галаве.
2. Шум, гоман, сумятня.
У пакоі стаяў т., усе нешта крычалі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
завіру́ха, -і, ДМ -ру́се, мн. -і, -ру́х, ж.
1. Мяцеліца, завея.
Узнялася з.
2. перан. Неспакой, сумятня, бязладзіца (разм.).
Ваенная з.
|| прым. завіру́шны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шуру́м-буру́м, ‑у, м.
Беспарадак, сумятня. Стаяў шурум-бурум у хаце.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сумато́ха мітусня́, -ні́ ж., бегані́на, -ны ж., сумятня́, -ні́ ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сумятлі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць сумятлівага; сумятня. Сумятлівасць вандроўнага жыцця. □ У сумятлівасці [дзед Агей] абярнуў бляшанку з чарвямі. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кутерьма́ разг. сумятня́, -ні́ ж., мітусня́, -ні́ ж.; завіру́ха, -хі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Заваруха ’сумятня’. Рус. дыял. завару́ха ’гатунак кашы; цеста; закваска’; літар. ’сумятня’. Пашыранае ў рус. дыялектах значэнне ’гатунак кашы’ першаснае, ’сумятня’ пераноснае (параўн. заварыць кашу). Паколькі ў бел. фіксуецца другаснае значэнне, магчыма, што слова запазычана з рус. Пры замацаванні гэтага значэння трэба ўлічваць і перан. завіруха ’сумятня’, адзначанае ўжо Насовічам, якое магло кантамінавацца з заваруха. Заваруха ўтворана з суфіксам ‑уха ад дзеяслова завары́ць (завари́ть).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
завару́ха, ‑і, ДМ ‑русе, ж.
Разм. Сумятня, неразбярыха. Узнялася заваруха. Больш сотні хлопцаў арыштавалі і пагналі ў пастарунак. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
баламу́та, ‑ы, ДМ ‑муце, ж.
Разм. Сумятня, неразбярыха, бязладдзе. [Пратасевіч:] — І ўсю гэту баламуту яшчэ больш каламуціў старшыня, якога яна [Голубава] змяніла. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)