Стабнава́ць ‘страчыць’, стабнава́нне ‘строчка ў шыцці’ (Байк. і Некр., Нас.). З польск. stebnować ‘страчыць’ (Карскі, Белорусы, 163), якое з ням. steppen ‘прашываць’; параўн. ням. stippen ‘утыкаць’; гл. Брукнер, 515.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дастрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.

Скончыць страчыць (шыць); прастрачыць да якога‑н. месца. Дастрачыць каўнер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пастрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.

1. Перастрачыць усё, многае.

2. і без дап. Страчыць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перестра́чивать несов.

1. (всё, многое) разг. страчы́ць;

2. (заново) перастро́чваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стро́чаны

1. прич., порт. стро́ченный; см. страчы́ць 1;

2. прил. строчёный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

застрачы́ць ​1, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.

Зашыць строчкай на машыне. Застрачыць складку.

застрачы́ць ​2, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак.

Разм. Пачаць страчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адстрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.

1. Прастрачыць, прашыць што‑н. Адстрачыць складку. // Выстрачыць, аздобіць строчкай. Адстрачыць варты пінжака.

2. Скончыць страчыць (пра кулямёт і інш.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стро́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад страчыць (у 1 знач.).

2. у знач. прым. Прышыты строчкай. Страчаныя кішэні.

3. у знач. прым. Вышыты строчкай; выстрачаны. Строчаны настольнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

настрачы́ць, -рачу́, -ро́чыш, -ро́чыць; -ро́чаны; зак.

1. гл. страчыць.

2. што. Строчачы, вышыць, прышыць што-н.

Н. манжэты.

3. чаго. Строчачы, зрабіць нейкую колькасць чаго-н.

Н. складак.

4. перан., што. Хутка напісаць што-н. (разм.).

Н. пісьмо.

|| незак. настро́чваць, -аю, -аеш, -ае (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Настрэ́нчыць ’настроіць (пастку)’ (Нас.), ’настроіць, падбухторыць, падгаварыць’ (ТС), ’нараіць’ (свісл., Сцяшк. Сл.; маст., Сл. ПЗБ), настрочыць ’падгаварыць’ (лід., Сцяшк. Сл.), укр. настренчити ’настроіць, узбудзіць’. Паводле Булыкі, ст.-бел. настренчити ’прапанаваць які-небудзь тавар’ (1692 г.) са ст.-польск. nastręczyć (Булыка, Лекс. запазыч., 83); адносна сучасных форм гл. Сл. ПЗБ, 184 (< польск. nastręczać ’рэкамендаваць’). Гл. страчыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)