спусто́шванне ср.
1. опустоше́ние, разоре́ние;
2. истоще́ние, выпа́хивание;
1, 2 см. спусташа́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спусташэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. спусташаць — спустошыць. // Вынік гэтага дзеяння. Там, на вакзале, узбуджаная сустрэчай моладзь неяк не заўважала руін і спусташэнняў. Асіпенка.
2. Тое, што і спустошанасць. [Галя] стаяла ў нейкім душэўным спусташэнні. Грамовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разоря́ть несов.
1. (разрушать) разбура́ць; (опустошать) спусташа́ць, спусто́шваць;
2. (доводить до нищеты) даво́дзіць да гале́чы;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пелендрава́ць ’вытоптваць пасеў (аб конях)’ (Нас.), ст.-бел. плендровати, плюндровати ’рабаваць’, якія праз польск. plądrować ’рабаваць, шнарыць, шукаць’ запазычаны з ням. plündern ’рабаваць, спусташаць’; паўнагалоссе ‑еле‑ — другаснае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Плендраваць, ст.-бел. плендроватій плюндровапт ’рабаваць’ (XV ст.). Са ст.-польск. plądrować, plundrować, якія з ням. plündern ’тс’, ’спусташаць’, с.-в.-ням. plündern ’тс’ (Ротэ, JBS, 4, 3–4, 120).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
опустоша́ть несов.
1. спусто́шваць, спусташа́ць, апусто́шваць, апусташа́ць;
2. (опорожнять) разг. апаражня́ць; апусто́шваць, апусташа́ць;
3. перен. (морально) апусто́шваць, апусташа́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спусташа́цца несов.
1. опустоша́ться, разоря́ться;
2. истоща́ться, выпа́хиваться; см. спусто́шыцца;
3. страд. опустоша́ться, разоря́ться; истоща́ться, выпа́хиваться; см. спусташа́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сці́ра ’страта’ (Юрч. Вытв.), сці́рства ’тс’ (Касп.). Параўн. укр. дыял. стира ’напасць’. Вытворныя ад сціраць ’знішчаць’: со свету сціраюць (Нас.), сціра́цца ’разбурацца, гінуць, знікаць, прападаць’ (Юрч. Вытв., ТС), што да церці (гл.); да семантыкі параўн. стараж.-рус. терѧти ’губіць, спусташаць’, рус. поте́ря ’згуба’, теря́ть ’губляць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
истоща́тьI несов.
1. (изнурять) мардава́ць; знясі́льваць;
2. (о почве) спусташа́ць, спусто́шваць, абяспло́джваць, высі́льваць;
3. (исчерпывать) вычэ́рпваць; выдатко́ўваць; расхо́даваць;
истоща́ть запа́сы вычэ́рпваць (выдатко́ўваць, расхо́даваць) запа́сы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
латашы́ць, ‑ташу, ‑тошыш, ‑тошыць; незак., каго-што.
Разм.
1. Ірваць без разбору, псуючы і спусташаючы. Латашыць яблыкі. Латашыць суседскі гарох. □ Мы латашылі ўсё, што трапляла пад руку: бручку, моркву, цыбулю, часнок, памідоры. С. Александровіч.
2. Знішчаць, з’ядаючы і топчучы. Латошаць коні канюшыну. // Спусташаць. Рыгор з Паўлам накіраваліся ў лес. — Латошаць лес, як траву! — пашкадаваў Павал. — Што ж, лес сякуць — трэскі ля[ця]ць! Гартны. // Рабаваць. Латашыць чужыя клункі.
3. перан. Біць, лупцаваць. Як скоціцца .. [дзед], як пагоніцца за хлопцамі, як пачне латашыць кульбаю! Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)