безадмо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не мае перашкод у рабоце; спраўны. Безадмоўная работа механізма.

2. Тое, што і безадказны (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спра́ўна,

1. Прысл. да спраўны.

2. у знач. вык. У парадку. Дзядзька Коля, стоячы збоку, зірнуў адным вокам на пасведчанне — усё спраўна. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

испра́вность спра́ўнасць, -ці ж.;

в испра́вности цэ́лы, спра́ўны, непашко́джаны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спра́ўнасць ж.

1. испра́вность;

2. ло́вкость, расторо́пность;

1, 2 см. спра́ўны 1, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

безотка́зный безадмо́ўны, бездако́рны, спра́ўны;

безотка́зная рабо́та маши́ны спра́ўная (безадмо́ўная) рабо́та машы́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

исполни́тельный

1. выкана́ўчы;

исполни́тельная власть выкана́ўчая ўла́да;

исполни́тельный комите́т выкана́ўчы камітэ́т;

исполни́тельный лист выкана́ўчы ліст;

2. (старательный) стара́нны, спра́ўны, акура́тны;

исполни́тельный рабо́тник стара́нны (спра́ўны, акура́тны) рабо́тнік;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кі́дкі ’які рэзка кідаецца ў вочы; яркі, прыметны’ (ТСБМ), ’падатлівы, ахвочы, схільны да чаго-небудзь’ (ТСБМ), ’спраўны (чалавек)’ (Сцяц.), ’неўраўнаважаны’ (Янк. III). Гл. кідаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спрытны, спраўны, увішны

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Гі́беш, гі́бяш (мн. л. гібяжы́) ’цяглі’, ґібяжы ’загнутыя канцы палазоў у санях’ (Сл. паўн.-зах.). Відавочна, да прасл. *gybežь; параўн. рус. дыял. гибёж ’гнуццё, ’выгнутая частка прадмета’, славен. gibežljȉv ’спрытны, спраўны’. Трубачоў (Эт. сл., 7, 217) выстаўляе прасл. *gybežь, але без бел. матэрыялу.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Путні́на ’гультайка’ (чач., Мат. Гом.), ’свавольнік’ (Юрч. Фраз. 1), пу́тніца ’тс’ (там жа), рус. путница ’распутная жанчына’. Ад путны ’спраўны, здольны’ (гл.) з супрацьлеглым значэннем, параўн. смал. путнина ’штосьці добрае, прыдатнае для працы’, магчыма, у выніку збліжэння з путацца ’бадзяцца’, гл. путаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)