ста́цкі ста́тский;

с. саве́тнік — ист. ста́тский сове́тник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ста́цкі, ‑ая, ‑ае.

У дарэвалюцыйнай Расіі — у складзе пазваў некаторых грамадзянскіх чыноў. Стацкі генерал. Стацкі саветнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кале́жскі, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да калегіі (у 3 знач.). // Як састаўная частка назваў чыноў у цывільных установах дарэвалюцыйнай Расіі. Калежскі рэгістратар. Калежскі асэсар. Калежскі саветнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

та́йны та́йный; негла́сный;

○ ~нае галасава́нне — та́йное голосова́ние;

т. саве́тнік — ист. та́йный сове́тник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сове́тник

1. (дающий совет) дара́дчык, -ка м.;

2. (должностное лицо) саве́тнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ста́тский уст.

1. см. шта́тский;

2. (о чине) ста́цкі;

ста́тский сове́тник ста́цкі саве́тнік.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надво́рны, -ая, -ае.

1. Размешчаны ў межах сядзібы.

Надворныя будынкі.

2. Той, што выходзіць на двор, знадворны.

Надворная сцяна.

3. Тое, што і знешні (у 2 знач.).

Надворная замкнёнасць.

4. Такі, якога яшчэ не паставілі на адкорм (пра свіней).

Надворныя парасяты.

○

Надворны саветнік — у дарэвалюцыйнай Расіі: цывільны чын сёмага класа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

візі́р ​1, ‑а, м.

Спец.

1. Тое, што і відашукальнік.

2. Частка прыцэльнага прыстасавання з вузкай шчылінай.

3. Прылада для візіравання.

[Ням. Visier.]

візі́р ​2, ‑а, м.

Вышэйшы саноўнік, дзяржаўны саветнік у некаторых краінах Блізкага Усходу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надво́рный в разн. знач. надво́рны;

надво́рные постро́йки надво́рныя буды́нкі;

надво́рный сове́тник уст. надво́рны саве́тнік.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надво́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Той, што знаходзіцца ў межах двара (гл. двор ​1 у 1 знач.). Надворныя будынкі.

2. Той, што выходзіць на двор, знадворны. Надворная сцяна. □ Калі ляпнулі надворныя дзверы, Антанюк цяжка ўздыхнуў. Шамякін. // Разм. Які знаходзіцца, змяшчаецца знадворку, на дварэ, не ў памяшканні. Скрозь надворную цемру [Вацік] бачыў вялікі клін саўгаснага ячменю. Баранавых. [Рыгор] падышоў да акна, адшмаргнуў фіранку, прачыніў яго і пацягнуў надворнага паветра. Гартны.

3. Тое, што і знешні (у 2 знач.). За надворнай замкнёнасцю і нават недаступнасцю [Коласа] адчуваліся абаяльнасць, чалавечая прастата і чуласць. Лужанін.

4. Такі, якога яшчэ не паставілі на адкорм (пра свіней). Калгас меў на той час дзве фермы, але на кожнай былі разам і свінаматкі, і парасяты, і надворныя, і кормныя. Дуброўскі.

•••

Надворны саветнік гл. саветнік.

Надворны суд гл. суд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)