Распра́таваць ’распранаць’ (валож., пруж., Сл. ПЗБ), распра́таць, распра́таці ’распрануць’, распра́тацца ’распрануцца’, распра́твацца ’распранацца’ (Сцяшк.). Гл. апратаць, вопратка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скі́нуць ‘зваліць, саштурхнуць уніз’, ‘зняць, распрануць’, ‘заўчасна нарадзіць’, ‘зняць з пасады’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Сл. ПЗБ, ТС, Ян.). Гл. кінуць, кідаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разоблачи́ть сов.
1. (раздеть) церк., разг., шутл. раздзе́ць, распрану́ць;
2. перен. вы́крыць, вы́явіць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
распра́нены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад распрануць.
2. у знач. прым. Тое, што і распрануты (у 2 знач.). [Марыя Васільеўна:] Чаго ты выбег распранены? — [Русаковіч:] Душна мне ад .. гаворкі [Сухадольскага]. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
распра́нуты, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад распрануць.
2. у знач. прым. Без верхняга адзення, не апрануты. Людзі .. [у карчме] былі такія ж, як мы — праезджыя ды прахожыя, старыя і маладыя. Адны сядзелі распранутыя, іншыя ў вопратцы. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
распрана́ць несов.
1. (кого-л.) раздева́ть;
2. (одежду) снима́ть;
3. перен. раздева́ть; гра́бить;
1-3 см. распрану́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
раздзе́ць, ‑дзену, ‑дзенеш, ‑дзене; зак., каго-што.
1. Зняць з каго‑н. адзенне. Мы раздзелі малога, урач агледзеў яго, аслухаў. Кулакоўскі. // Распрануць.
2. Разм. Аграбіць, зняўшы з каго‑н. адзенне. Ды сама [Хадора] амаль не ў споднім, Твар збялеў, што ў меле: — Ах, мой Савачка, мой родны, А мяне ж раздзелі! Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)