жым, -у, мн. -ы, -аў, м.

У цяжкай атлетыцы: падняцце штангі на грудзі, а потым над галавой да поўнага выпрамлення рук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мара́зм, -у, м.

Стан поўнага ўпадку псіхафізічнай дзейнасці ў сувязі са старасцю або працяглай хваробай.

Старэчы м.

|| прым. маразматы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дап’яна́, прысл.

Разм. Да поўнага ап’янення. Напіцца дап’яна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мужне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

1. Дасягаць поўнага фізічнага развіцця, рабіцца дарослым, сталым.

Хлапец на вачах мужнее.

2. перан. Накапляць сілы, станавіцца больш моцным.

М. у барацьбе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кала́пс, -у, м.

1. Раптоўнае зніжэнне сардэчнай дзейнасці, якое суправаджаецца слабасцю, часам стратай прытомнасці і пагражае смерцю (спец.).

2. перан. Крах, разбурэнне якой-н. структуры ў выніку поўнага крызісу сістэмы.

Эканамічны к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Аб’яё́даць, абаёдаць ’есці з прагнасцю’ (Бяльк.) < *oboědati. Параўн. рэканструкцыю семантыкі прасл. obědъ (гл. абед) як найбольш поўнага прыёму ежы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

некампле́ктны, ‑ая, ‑ае.

Які не ўтварае поўнага камплекта; які вырабляецца ў няпэўным камплекце. Некамплектная прадукцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змо́га, -і, ДМ змо́зе, ж.

1. Сіла, здольнасць рабіць што-н. (ужыв. толькі ў некаторых выразах).

Наколькі хопіць змогі.

Не мець змогі падняцца з ложка.

2. Стан моцнай стомленасці, поўнага бяссілля.

Па́даць ад змогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свяці́льнасць, ‑і, ж.

Спец. Велічыня поўнага светлавога патоку, які выпрамяняецца адзінкай паверхні крыніцы святла. Свяцільнасць зоркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маларазвіты́, -а́я, -о́е.

1. Які не дасягнуў поўнага фізічнага развіцця.

Маларазвітыя мускулы рук.

2. Які не дасягнуў высокага ўзроўню развіцця.

Маларазвітая прамысловасць.

3. Які не мае шырокага кругагляду, недастаткова адукаваны.

М. чалавек.

|| наз. маларазві́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)