каламбі́на, ‑ы, ж.

Персанаж італьянскай народнай «камедыі масак» — каханая арлекіна.

[Іт. colombina.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

п’еро́, нескл., м.

Персанаж французскага народнага тэатра 17–18 стст.

[Фр. Pierrot, памянш. ад імя Pierre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палішыне́ль, ‑я, м.

Камічны персанаж французскага народнага тэатра.

•••

Сакрэт палішынеля гл. сакрэт.

[Фр. polichinelle ад іт. pulcinella.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апавяшча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто апавяшчае, аб’яўляе што-н.

2. Традыцыйны персанаж класічных трагедый, які апавяшчае аб падзеях за сцэнай (уст.).

|| ж. апавяшча́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. апавяшча́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

субрэ́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Персанаж старажытных (першапачаткова французскіх) камедый і вадэвіляў — бойкая, вясёлая служанка, давераная сваёй пані.

[Ад фр. soubrette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апавяшча́льнік, ‑а, м.

1. Той, хто апавяшчае, аб’яўляе што‑н.

2. Уст. Традыцыйны персанаж класічных трагедый, які апавяшчае гледачоў аб падзеях за сцэнай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трамсы́н ’сын трох бацькоў (казачны персанаж)’ (Вяр.). З *тромсы́н < тром [бацькам] сын. Параўн. польск. trzechsyn ’сын трох’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

арлекі́н, ‑а, м.

Традыцыйны персанаж італьянскай «камедыі масак», слуга-блазан у касцюме з рознакаляровых шматкоў і ў чорнай паўмасцы, надораны дасціпнасцю і ўменнем спрытна выходзіць са складанага становішча.

[Іт. arlecchino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кашчэ́й, ‑я, м.

1. Міфічны персанаж усходнеславянскіх народных казак: кашчавы і злы стары, які валодае тайнай даўгавечнасці і незлічоным багаццем. Кашчэй бессмяротны.

2. Разм. Пра вельмі худога чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэзанёр, ‑а, м.

1. Персанаж у ранейшай літаратуры, які выступаў у якасці павучальніка, выказваў думкі аўтара аб дзеючых асобах, з’явах, якія адбываюцца, і пад.

2. Чалавек, які любіць весці доўгія разважанні павучальнага характару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)