прыбіўны́ прибивно́й;

~на́я палі́ца — прибивна́я по́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пасу́днік

‘паліца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пасу́днік пасу́днікі
Р. пасу́дніка пасу́днікаў
Д. пасу́дніку пасу́днікам
В. пасу́днік пасу́днікі
Т. пасу́днікам пасу́днікамі
М. пасу́дніку пасу́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рагаві́к

‘паліца’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рагаві́к рагавікі́
Р. рагавіка́ рагавіко́ў
Д. рагавіку́ рагавіка́м
В. рагаві́к рагавікі́
Т. рагавіко́м рагавіка́мі
М. рагавіку́ рагавіка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

акладня́, ‑і, ж.

Тое, што і паліца (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыбіўны́, ‑ая, ‑ое.

Разм. Такі, які прыбіваюць. Прыбіўная паліца. Прыбіўная падкоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палі́чка, ‑і, ДМ ‑лічцы; Р мн. ‑чак; ж.

Памянш.-ласк. да паліца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбо́рны, ‑ая, ‑ае.

Такі, які можна разабраць, разняць на часткі і зноў сабраць. Разборны домік. Разборная кніжная паліца. Разборныя гантэлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прашарава́цца, ‑руецца; зак.

Прадзіравіцца ад шаравання. Стары Верамейчык каторы дзень паглядае ўжо на свой плуг.. Парог тупы і паліца прашаравалася — латаць трэба. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адвал, паліца

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Кні́жнік ’кніжная паліца’ (Сцяшк. Сл.). Гл. кніга 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)